Herkenbaar? Of denk je: ‘Nou, zo erg is het bij ons gelukkig niet’, dan toch wil ik het volgende tegen je zeggen: ‘Wanneer je niet kiest vóór elkaar, groei je uit elkaar!’
Ik hoor je denken: ‘Ons overkomt dat niet hoor, wij raken elkaar echt niet kwijt’.
Die gedachte had ik ook en toch…
Ik hoef maar in ons huwelijk te kijken om te ontdekken hoe belangrijk het is om elke keer bewust te kiezen.
Wil jij weten hoe dit kan gaan en welke stappen je daarin kunt zetten? Lees dan snel verder.

Iedere fase van ons leven, en dus ook in ons huwelijk, vraagt ook weer om andere keuzes en wanneer we er vanuit gaan dat de ander die keuzes wel begrijpt, zonder ze te bespreken, ervaren we al snel dat we elkaar niet meer écht zien en veel sneller dan we dachten ieder een eigen leven leiden. Ik met mijn dingen, mijn wereld, met onze kinderen en mijn werk en hij met de zijne. We ontmoeten elkaar nog elke dag in ons huis, maar voelen de verbinding niet meer… En misschien ben ik als enige zo gevoelig, maar ik voel me dan alleen, niet gezien en sluit mezelf af. Ruimte voor lichamelijk contact wordt steeds minder en het lijkt haast alsof we alleen nog bij elkaar zijn om te slapen, waardoor gevoelens van ‘niet goed genoeg’ de kop opsteken en al snel draait het om mij. Wat ik nodig heb. Wat ik vind dat hij voor mij zou moeten doen. Wat ik allemaal wel niet doe voor hem, dan is het toch ook logisch dat hij dat ook doet. En ‘ons’ verdwijnt al snel…

Een huwelijk is geven en nemen, maar wat als de ander geeft wat ik niet kan ontvangen?
Er was een periode waarin mijn man voor zijn werk wat verder weg was. Door de afstand, en daarmee de files, was hij ’s avonds later thuis. Waar we de goede gewoonte (en afspraak) hadden gemaakt om in elk geval als gezin samen te eten, lukte dat in die periode niet. Al heel snel merkten we dat we daardoor allebei onze dingen hadden. Hij had dit werk, ging vroeg de deur uit en kwam regelmatig pas thuis als de kinderen al naar bed waren en ik draaide ons gezin en in het weekend viel het al snel op dat m’n man ook niet meer van alles op de hoogte was. Hij mistte de verhalen aan tafel en daardoor de ‘gewone’ dagelijkse dingen van mij en onze kinderen. Wat hij geeft is liefde! Hij geeft zijn tijd en energie om te werken en zo voor ons als gezin te zorgen, maar wat ik, wat wij ‘nodig’ hadden is de verbinding met elkaar! En dus was het nodig om dit bespreekbaar te maken. Moet hij z’n werk dan maar aan de kant schuiven?

Dat ik de liefde minder kon ervaren betekent niet dat de liefde ook minder is!
Omdat we wisten dat dit een tijdelijke situatie was, konden we met elkaar op zoek gaan naar mogelijkheden om wél die verbinding te zoeken. Zijn werk wat meer vraagt aan de ene kant en dus ons huwelijk, ons gezin wat dan ook meer vraagt aan de andere kant. Zijn liefde voor mij was niet veranderd, maar doordat ik de vriendschap tussen ons minder kon ervaren merkte we op, hoe al binnen enkele maanden er ruimte kon ontstaan om ons uit elkaar te laten drijven.

Herken je iets van bovenstaand verhaal?
Ervaar jij ook weleens dat gevoel van ‘niet genoeg’ zijn of dat je huwelijk meer ‘ik’ dan ‘ons’ is?
Zet dan een rood hartje van de liefde in de reacties en volg me via #liefdeiseenwerkwoord.

Lieve groet,
Rianne