De halve nacht lig ik wakker van de pijn in m’n nek/schouder.
Ik heb voor me laten bidden, maar de pijn is (nog) niet weg…
En toch?!

Vrijdagmiddag was het er, opeens. Alsof ik m’n nek verdraaid had. Ik rondde m’n werkdag op school af en ging naar huis.
Het was niet meer te doen dus nam ik paracetamol. Zwaardere pijnstillers verdraag ik niet, zelfs niet met maagbeschermers.
Zaterdag nam ik acht paracetamol en moest ik moeite doen om ze niet eerder in te nemen dan wanneer de vier uur ertussen voorbij waren.
’s Nachts om vijf uur werd ik wakker van de pijn. Ik probeerde opnieuw te gaan slapen, maar het lukte niet dus nam ik opnieuw pijnstillers.
Zondagavond, aan het begin van de avond had ik er alweer acht op, maar ik ging toch naar de jeugdavond IGNITE XL van de kerk.

De avond was vol van aanbidding en er werd een oproep voor gebed gedaan. Het gebedsteam had vooraf gebeden en ze deelden wat ze ’te horen’ hadden gekregen. Allerlei pijnklachten werden concreet benoemd, maar niet de pijn van de nek/schouder. Ik zei nog tegen m’n buurvrouw: ‘Pijn in de nek werd niet genoemd’, waarop zij antwoordde: ‘Dan heb je de laatste zin niet gehoord zeker? …of pijn op een andere plaats, laat voor je bidden!’ Na de dienst is er ruimte om na te praten. Ik haal wat drinken en zie dat een gebedsteam ‘vrij’ is. Ik ‘moet’ er naar toe. Niet de gedachte ‘God kan je ook wel genezen als je zelf bidt’ (wat ook zeker zo is) laat ik toe, maar de innerlijke drang om te delen, om kwetsbaar te durven zijn, om hulp te vragen, omdat ik het NIET ALLEEN HOEF te doen.

Er wordt gebeden om genezing en de ‘buurvrouw’ die ik zojuist noemde, voegde zich bij ons met de vraag of ze ook mee mocht bidden. Zij kent iets van mijn verleden met de pijnklachten en die ochtend, na de dienst, had ik met haar gedeeld dat NIET ALLEEN DE PIJN, maar ook de ANGST voor opnieuw pijnklachten, belemmeringen, verminderde energie enz. juíst nu weer de kop opstak. En daar bad zij voor en vervolgens werd opnieuw gebeden, niet alleen om genezing van de pijn, maar ook voor ontspanning en het doorbreken van de angst… En één van de zussen bemoedigde me met het refrein van een lied dat ze die middag tijdens het bidden in haar gedachten kreeg: ‘Ik vertrouw, ik vertrouw op U’ en ze zei: ‘Wanneer de ANGST je probeert te grijpen, mag je dat zingen, dwars er tegenin’.

IK VOEL/MERK NIKS…
Ik rijd, samen met onze oudste zoon, die betrokken is bij deze jeugdavonden, naar huis. Ik ben vol van het vuur dat ik mocht voelen die avond. Vol van de aanbidding waaraan ik me kon en mocht overgeven. Vol van de passie voor Jezus die ik mocht zien en voelen door de jeugd, de aanbidding en het gebed heen. Eenmaal thuis praat ik nog even na met m’n man en ga naar bed.

De PIJN IS IN VOLLE HEVIGHEID AANWEZIG. Ik bid voor alle mensen en gebeurtenissen die in m’n hoofd opkomen. Wanneer de ‘reus’ naar me uithaalt en me probeert te vullen met gedachten van ANGST zing ik: ‘Ik vertrouw, ik vertrouw op U’. De halve nacht lig ik wakker en ik bid en zing en bid en zing en tenslotte val ik in slaap…

Tot DE WEKKER GAAT OM HALF ZEVEN, EEN GESCHENK…
Want dan begint mijn dag, met God. Ik zoek het lied op wat ik nog op m’n telefoon heb staan, gezongen tijdens de kerstopname van de kerk: ‘We lopen naar het licht toe’ en ik huil en ik moet denken aan één van de stenen die ik in m’n buideltje heb gedaan, voor die momenten waarop de ‘reus’ voor me staat. Het is de tekst uit Jesaja 40:31 die ik koos als tekst om de leugens die ik over mezelf en m’n leven had (en soms dus nog heb) te ontmaskeren: ‘maar WIE DE HEERE VERWACHTEN, zullen hun KRACHT VERNIEUWEN, zij zullen hun vleugels uitslaan als arenden, zij zullen snel LOPEN en NIET AFGEMAT worden, zij LOPEN en zullen NIET MOE worden’.

Is de PIJN WEG? Nee!
Voelt m’n lichaam energiek? Nee!
En toch?!
IK VOEL ME STERK!

DE REUS HEEFT Z’N GRIP VERLOREN.
De steen heeft z’n hoofd geraakt en hij viel naar, met z’n gezicht plat op de grond…
IK STA NAAST HEM. SAMEN met m’n MEDESTRIJDERS.
Het schild van geloof laten we rustend naast ons staan en we heffen het zwaard van de Geest, dat is Gods Woord,
want HIJ HEEFT OVERWONNEN!

En m’n hart zingt: ‘Ik vertrouw, ik vertrouw op U!’

HIJ ALLEEN
Hij alleen is in staat mij te verlossen, bevrijden, reinigen en heiligen en IK HOEF HET NIET ALLEEN te doen.
Zijn Geest WOONT IN MIJ en ik ben dankbaar voor m’n broer en zussen die gisteravond beschikbaar waren om met mij, onze schilden te heffen.

EN VANDAAG?
Ik begin met wandelen, want dat lukt wél! En in een wat rustiger tempo vervolg ik m’n weg.
Taken opgedeeld in kleinere taken en meer geplande rustmomenten met de belofte van Jesaja 40:31 als steun in m’n rug en het geloof en vertrouwen dat we NAAR HET LICHT toe lopen!

EN MORGEN?
Morgen kan ik naar de fysio en mag ik ontvangen van de talenten die God anderen gegeven heeft om uit te delen…

HOE HEET JOUW REUS?
Angst, net als de mijne? Of lichamelijke pijn? Een huwelijk wat moeizaam is? Weinig zelfvertrouwen? Woorden of gebeurtenissen uit het verleden die je leven beheersen?
Wie of wat heb jij nodig om BEVRIJD te worden van JOUW REUS?
Breng het in Zijn licht!

MEDESTRIJDER?
Heb jij, net als ik, een medestrijder nodig om SAMEN het schild te heffen? Neem dan contact met me op en we heffen samen ons schild én het zwaard, zodat JIJ OP KUNT en MAG STAAN in Zijn OVERWINNINGSKRACHT!

Tot snel.

Lieve groet,
Rianne