Deze zomer waren we met ons gezin op vakantie in Leersum, middenin de Utrechtse Heuvelrug. We konden er heerlijk fietsen en wandelen. Ook zijn er prachtige uitzichtpunten en we beklommen we ‘De Kaap’ in Doorn, de piramide van Austerlitz en wandelden we op de Grebbeberg naar het uitzichtpunt.

Op die plaatsen heb je van die heerlijke vergezichten. Ik hou er van! En na een klim van 120 traptreden (De Kaap) zou ik wel een poos kunnen mijmeren (en uitpuffen ;-), maar met kinderen gaat dat toch even anders. Die gaan van bordje naar bordje, van links naar recht, lezen de bordjes en weer door… Met hun doel voor ogen; de geplande wandeltocht afronden.

Persoonlijk zou ik liever even blijven staan, in de verte starend, me verwonderen over de omgeving en hoe ver ik kan kijken, mijmerend over m’n leven en hoe het verder zal gaan.

Kon ik in mijn leven maar vooruit kijken, zien wat m’n vergezicht is. Soms kan ik daar zo naar verlangen.

Het rechte pad van een kind.
Als kind speelde ik al vaak juffrouwtje en zondagsschooltje. Met een vriendinnetje speelde ik zelfs kerkje en vertelden we complete Bijbelverhalen of preekte, staande op de trap. De stoelen/banken gevuld met denkbeeldige kinderen, die zelfs weleens ondeugend waren. Ik was een jaar of 14 en ik gaf al leiding op de zondagsschool. Ik kan de ‘spanning’ nog voelen van de eerste keer vertellen op het kerstfeest.

Voor mij was het duidelijk: later als ik groot ben word ik juf.

Toen ik in groep 8 zat wist ik al dat ik naar de MAVO zou gaan, naar de opleiding voor onderwijsassistent aan het MBO met als einddoel de PABO.

Het was allemaal glashelder en ik hoefde alleen maar het ‘rechte pad van een kind’ te bewandelen. En omdat het einddoel zo duidelijk was ging ik er voor 100% voor. Al kreeg ik op mijn 16e verkering, met m’n huidige man, niets kon me ervan weerhouden om eerst m’n studie af te ronden.

Ik moet denken aan een tekstregel uit psalm 119: ‘Waarmede zal de jongeling zijn pad, door ijdelheen omsingeld, rein bewaren?’ Wanneer ik die psalm opzoek lees ik verder: ‘U zoekt mijn hart, mijn oog blijft op U staren; laat mij van ’t spoor niet dwalen, HEER, laat mij niet hulp’loos varen’. Ik zong deze psalm mee in de kerk, leerde het op school en de zondagschool, maar was er helemaal niet zo mee bezig.

Kronkelpad van het leven.
Zo kwam ik op de duale opleiding van de PABO terecht. Alvast werken en geld verdienen voor onze toekomst samen en de opleiding kon (toen nog) zelfs in twee jaar, dus de toekomst was dichtbij. Werken en leren, theorie die ik meteen in de praktijk kon brengen was (en is) voor mij de ideale manier van leren.

Het is juni 2006 wanneer ik op de valreep afstudeer. We kopen een huis en het nieuwe schooljaar begint met klussen, trouwplannen maken, m’n eerste fulltime baan in het ZML-onderwijs en vervolgens in november trouwen en ons eigen huishouden. Doel bereikt! Nu heerlijk gaan genieten van waar het ‘harde werken’ ons gebracht heeft en tot ‘rust’ komen, ritme vinden.

Niets was minder waar. Vóórdat we 1 jaar getrouwd waren kwam ik al terecht op ‘het kronkelpad van het leven’ en belandde ik in september 2007 ‘overspannen’ thuis. De term ‘burn-out’ gebruikte men toen nog amper…

Wie mij al wat langer volgt of wat beter kent weet dat het een weg is geweest van vallen en opstaan, licht en donker, vol van kronkelpaadjes over bergen (3 prachtige kinderen rijker) en door dalen die alleen maar dieper leken te worden (zie ook m’n website: www.coachpraktijkmanna.nl/over-mij) door (chronische) vermoeidheid, hoofdpijn en lichamelijke pijn.

Vergezicht van de toekomst.
Juist via de ‘kronkelpaadjes’ heb je op onverwachte momenten opeens een ‘vergezicht’, maar om daar te komen moet je vaak wel ‘klimmen’ en kost het je wat.

Het is inmiddels augustus 2020. Met vallen en opstaan mocht ik vanaf 2018 (na de revalidatie) weer opkrabbelen en ging en gaat het steeds beter. Ik keek terug en zag de weg waarlangs ik kwam en stond stil. Verwonderd! En opeens zag ik al die ‘vergezichten’ waarin God degene was Die sprak, Die Zichzelf liet zien en Die me leerde: ‘Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij; Uw stok en Uw staf, die vertroosten mij’ (Psalm 23:4 NBG).

Zoals God in alle Bijbelverhalen, voor mij toch wel speciaal en symbolisch in de verhalen over Israëls tocht door de woestijn, laat zien: Ik ben er! In jouw woestijn! Ook als het tegenzit, ook als je twijfelt of onzeker bent. Ik geef je ‘manna’. Voor elke dag genoeg!

Het meest hoopvolle ‘vergezicht’ van een heerlijke toekomst geeft God in Openbaring 21: ‘En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, want de eerste hemel en de eerste aarde waren voorbijgegaan (…) En God zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal er niet meer zijn; ook geen rouw, jammerklacht of moeite zal er meer zijn. Want de eerste dingen zijn voorbijgegaan.’

Eén van mijn favoriete liederen zingt daar ook over: Spoedig zullen wij Hem zien en voor altijd op Hem lijken en Jezus kennen zoals Hij is, amen! Nooit meer tranen, nooit meer pijn, want wij zullen met Hem leven, in Zijn nabijheid, voor altijd. Amen, amen!
Opwekking 585 – Er is een Dag – YouTube

Veilige paden.
Ik keek terug en zag de weg waarlangs ik kwam en stond stil. Verwonderd! Het ‘manna’ was, voor mijn gevoel niet altijd veel, maar het was én is genoeg! Ik neem je een klein stukje mee op mijn kronkelpad van het afgelopen jaar…

19/20 Augustus 2020 schrijf ik in mijn ‘stille-tijd-dagboek’ n.a.v.een blog van ‘Zij lacht’:
‘Woestijnperiode. Het gaat wel goed met me, maar het is niet duidelijk wat God van me vraagt. Zó herkenbaar! Onder de grond is God bezig om je klaar te maken voor een nieuw seizoen. ‘Uit m’n woestijn wil ik komen, leunend op m’n liefste’ (Hooglied 8:5).

Is dat wat U aan het doen bent Heer? Mijn grond bewerken? Klaarmaken voor een toekomst met U? Ik dacht dat ik m’n woestijnperiode had gehad en daar ontdekt had nieuwe stappen te zetten, maar ik herken het zo wat ze schrijft. Wat zijn eigenlijk mijn talenten? Ik weet het niet meer en ben zo in de war van alles. Ik kan van veel dingen enthousiast worden, maar ben ik er ook goed in? Welke talenten heb ik gekregen en mag ik inzetten in m’n werk en voor U? Hoe dan en waar dan? Eigenlijk ben ik het ook zat om hier zo ‘wanhopig’ mee bezig te zijn, hoopvol te worden als een deur lijkt te openen en vervolgens weer teleurgesteld als die dichtslaat. Help me het los te laten bij U Heer. Er niet zo mee bezig te zijn en vertrouwen dat U het op Uw tijd duidelijk zult maken. Dat ik mag en kan danken en genieten van elk moment dat U geeft. Dat ik mag leven met ‘manna’; voor elke dag genoeg en mag wachten op U, zodat U kunt werken; mijn grond en onze grond kunt bewerken, zodat we straks klaar zullen zijn wanneer U ons roept. Omring me Heer en houdt me vast. In Jezus’ naam.

Op 20 augustus ’s avonds besloten we, met gemengde gevoelens, dat ik het verlangen van mijn hart, de coachopleiding, nog niet zou gaan volgen. Ik had behoorlijk pijn die avond en het leek niet het goede moment… Tot de ochtend van 21 augustus 2020 kwam; het coachevent en ik het gevoel had me in te ‘moeten’ schrijven om duidelijkheid te krijgen (zie voorgaande blogs) en de rest is inmiddels geschiedenis.

Bij het starten van mijn coachpraktijk kreeg ik een kaart met de tekst: ‘Hij geeft mij kracht en leidt me langs veilige paden’ (Psalm 23:3).  Dit geeft Hij door Zijn dagelijkse manna, Zijn Woord, maar het vraagt ook iets van mij, namelijk dagelijks ‘oprapen’ om me te laten vullen voor die dag.

Vergezicht of kronkelpad?
Wat kies jij? Wanneer je nog één keer goed kijkt?

Als ik eerlijk ben, ben ik de kronkelpaden gaan waarderen. Ik leer steeds meer en meer te genieten van wat er op m’n pad komt in plaats van enkel gericht te zijn op het einddoel (al zijn doelen ook nodig op z’n tijd). Ik leer meer en meer m’n tijd, m’n agenda, m’n energie over te geven aan God en te zien wat Hij voor mij in ‘petto’ heeft. Hij heeft me telkens opnieuw laten zien dat Hij het waard is om met Hem op avontuur te gaan en eerlijk is eerlijk… De plaats waar die ‘kronkelpaden’ mij hebben gebracht stijgen ver uit boven wat ik al ‘mijmerend’ had kunnen bedenken bij die ‘vergezichten’. Al gaven die ‘vergezichten’ me wel de moed en hoop om op te staan en m’n weg te vervolgen op de ‘kronkelpaden’ die volgden en ongetwijfeld zullen blijven volgen…

Ik moet opeens denken aan een inspirerende persoon uit de Bijbel; Jozef. Jozef had als jongen grote dromen (vergezichten), maar zijn leven was niet meer dan een ‘kronkelpad’. Uit jaloezie werd hij verkocht naar Egypte. Los van alles wat hij had. Onterecht in de gevangenis terechtgekomen. Ik denk dat Jozef het niet makkelijk had en heus ook zijn worstelingen kende, maar hij had wel de keuze, net als jij en ik: bij de pakken neer gaan zitten of op God vertrouwen en er het beste van maken en doen wat hij kon, middenin de situatie waarin hij zat. Jozef koos voor het laatste en het zou zomaar kunnen zijn dat zijn ‘vergezichten’, zijn dromen over de toekomst, hem de moed en hoop gaven om op te staan.

Vergezicht of kronkelpad? Wat mij betreft allebei. In het vertrouwen dat Hij alle dingen zal laten meewerken ten goede voor hen, die God liefhebben (naar Rom 8:28).

Waar droomde jij al van als kind? Zijn deze dromen werkelijkheid geworden? Of heb je je dromen diep weggestopt? Zijn ze verstopt door de omstandigheden? Ik zou je willen uitdagen om terug te gaan naar de tijd dat je kind was, je dromen te onderzoeken en bij God te brengen in gebed en zie wat Hij doen zal. Ook jij kunt kiezen. Doe het vandaag nog.