De afgelopen maanden is er geen ‘Manna voor jou’ verschenen. Het is een periode geweest waarin ik ervaren heb hoe zeer ik zelf het Manna weer nodig had (en nog heb). Er kunnen zoveel omstandigheden in je leven ‘sluipen’ dat je de waarde van dingen uit het oog kunt verliezen. Bijbelse termen als ‘volharding’ gaan dan leven en eerlijk gezegd vind ik dat niet fijn! Toch is het juíst dan dat ik, dat jij misschien ook, weer gaat beseffen waar we onze echte en ware identiteit vandaan halen of dat we juíst in gaan zien hoezeer we zijn gaan ‘zwoegen’ om het ergens anders te vinden dan in God alleen. Vandaag wil ik jullie meenemen, opnieuw naar de woestijn. Niet terug naar waar het allemaal begon, maar opnieuw, in een nieuwe periode door een woestijn, waar Gods trouw en liefde zichtbaar is en blijft!
Lees je mee?

En weet U niet dat U Gods tempel bent (1 Kor 3:16). Op 9 april was dat de tekst in de bijbelapp van YouVersion. En opnieuw kwam die bij me binnen! Ik ben Gods tempel! Jij bent Gods tempel! De Heilige Geest woont in jou en mij. Hoeveel tijd kan ik bezig zijn met ons huis en hoe alles er uit ziet voor de buitenwereld? Hoe hard wilde ik bewijzen dat ik ‘succesvol’ kan zijn en wanneer dat niet lukte zoals ik hoopte ik toch in elk geval hard m’n best deed zodat anderen nooit kunnen zeggen dat het aan mij lag! Hoeveel tijd kunnen we soms bezig zijn met de kerk? Niks mis mee, op zichzelf, maar waar doen we het voor? Om door de mensen gezien te worden? Om iets van betekenis eruit te halen? Om te laten zien en te bewijzen dat we toch echt harde werkers zijn en niet onderdoen aan anderen?

Alles doen voor de Heer?!
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ontdekte, ondanks m’n goede intenties en verlangens in m’n hart, waarvan ik geloof dat God ze in mij, in ons gelegd heeft, dat ik zo snel weer vergeet waar het écht om gaat!

En alles wat u doet, doe het van harte, als voor de Heere en niet voor mensen, in de wetenschap dat u van de Heere als vergelding de erfenis zult ontvangen, want u dient de Heere Christus (Kol. 3:23-24)
Matthijn Buwalda zingt: de dingen die je doet, die niemand ziet, die zeggen wie je bent.

En als vrouw, moeder, huisvrouw zijn er heel veel dingen die je doet, die niemand ziet. Die niemand lijkt te zien of die zo vanzelfsprekend gevonden lijken te worden, maar het is God zelf die jou je plek gaf die je nu mag innemen. Hij ziet je! Hij weet wat je nodig hebt, waar je naar verlangt en Hij houdt van je! Je bent niet alleen een tempel van de Heilige Geest, maar je bent boven alles Zijn geliefde dochter. Niet om wat je doet, maar gewoon omdat het zo is. Door het bloed van Jezus is de weg vrijgemaakt en mogen we vrijmoedig naderen tot onze Hemelse Vader.

Hij wil niet alleen dat jij maar vol blijft houden, maar blijft zwoegen om betekenis te geven aan je leven. Hij wil jouw betekenis zijn! Hij verlangt er naar dat je bij Hem komt, als kind. Dat je Hem díe plek van Vader wil geven in je leven. En weet wat een kind doet als hij/zij iets heel graag wil? Die blijft vragen (drammen zouden wij zeggen 😉) net zolang tot het krijgt wat het graag wil. Lang heb ik geloofd dat het niet goed is om te blijven vragen, te zeuren als het ware, want ik moet toch geloven? Als ik God echt vertrouw kan ik toch niet blijven vragen, dan moet ik toch juíst vertrouwen dat Hij het gehoord heeft, maar ik ontdek steeds meer dat juíst dat Hem Vader maakt. Hij heeft dat zelf gewild. Hij heeft ervoor gekozen om onze Vader te zijn en we hoeven dus geen rekening te houden met Zijn gevoelens/emoties. Juíst als we durven komen met onze worstelingen en vragen, onze twijfels en onzekerheden. Juíst dan erkennen we Hem als Vader en geven we Hem de plek die Hem toekomt!

God eren is: je hart bij Hem uitstorten!
Voor mij was dat echt een eye-opener! Dat ik Hem dus eer wanneer ik bij Hem kom met alles wat me bezig houdt. Ik hoef me er niet schuldig over te voelen!! Ik mag er dankbaar en vrijmoedig gebruik van maken.

Ondanks dat de omstandigheden nog niet zijn veranderd en ik soms nog zo kan worstelen en het zelfs moeilijk vind om vast te houden in geloof en vertrouwen, zie ik hoe trouw God is.

Ik herinner me die maandagochtend (eind maart) dat ik echt instortte. Ik had die weken ervoor zo m’n best gedaan om gewoon elke dat te doen wat ik me had voorgenomen, maar het was ook krampachtig geworden. Ik voelde de leegte van de dagen en wist niet hoe ik ze in kon vullen en er lijken steeds minder dingen waar ik voldoening in kan vinden. Ook die maandag had ik me voorgenomen te gaan sporten, maar ik voelde al in m’n stille tijd ’s morgens dat ik zo neerslachtig en ontmoedigd was. Ik had gebeden: ‘Heer, nu kan ik wel echt even een vriend/vriendin gebruiken die mij ziet’. Ik deelde met twee vriendinnen dat ik het écht even niet meer wist en gaf zelfs aan dat m’n geloof wankelde. Ik was zo intens verdrietig en moedeloos. En beide vriendinnen gaven aan tijd vrij te willen maken! En omdat de één eerder had gereageerd dan de ander is ze bij me langsgekomen en mocht ik delen en huilen en heeft ze voor mij gebeden. Toen ze aanbood te komen stuurde ik haar terug: ‘Jij bent nu een teken van Gods trouw’.  Hij was en is me niet vergeten! Zelfs als ik het even niet meer zie of zelfs niet meer kan of durf te geloven, dan nog laat Hij niet los. Hoewel ik toen al m’n twijfels en onzekerheden niet direct kwijt was (en het soms nog lastig kan vinden) mag en mocht ik opnieuw leren om te ontvangen!

In de weken die volgde gaf God momenten om daarin te groeien. Waarin Hij me liet zien dat ik gewoon mag ‘zijn’ en mag ontvangen wat anderen willen geven. Op diezelfde dag (9 april) komt iemand een bloemetje brengen met een kaartje ter bemoediging. Tijdens de inspiratiedag van TotalBalance, waar mensen echt wilde luisteren naar mijn worstelingen en voor me wilde bidden. Tijdens een gebedsmoment voor de dienst waar voor mij gebeden werd. Een vriendin die in de week die daarop volgde me uitnodigde voor een wandeling om dat ze had gezien hoe moeilijk ik het had tijdens het gebedsmoment en wilde weten hoe het nu ging. Langzaam maar zeker begon de hoop weer te groeien in mij. Al begrijp ik nog steeds veel dingen niet, ik kan en mag weer gaan zien dat God er is. Ook in de woestijn, in de storm.

Gekoesterd door onze Hemelse Vader
Dat bevestigde Hij ook weer tijdens een online gebedsmoment. De persoon die voor mij ging bidden zei in haar gebed: ‘Dank U wel dat U een God bent die haar (Rianne) vasthoudt en koestert…’ Die kwam bij me binnen. Want was dat niet precies wat Hij me de afgelopen weken had laten zien, door al die mensen heen?
Ik hoef het niet alleen te doen. Hij is bij mij. Hij heeft alles in Zijn hand en kan anderen of omstandigheden ertoe bewegen om mij weer dichter bij Zijn Vaderhart te brengen. Zo vol liefde, geduld en genade is Hij.

Mijn les: er zijn mensen die je zien of in elk geval willen zien, maar dat vraagt kwetsbaarheid, transparantie. In plaats van altijd maar te zeggen dat het ‘goed’ gaat op de vraag hoe het met je gaat, mag ik, mag jij leren om eerlijk te delen waar je mee worstelt. Als ik niet deel kan ik ook niet verwachten dat de ander er voor me is. Eigenlijk is dat helemaal niet eerlijk toch?
Is dat dan ook niet hoe we met God om mogen gaan. Hij wil je Vader zijn, maar geef ik, geef jij Hem altijd die ruimte? Al snel verval ik weer in een beetje van God en een beetje van mezelf (of soms zelfs een beetje veel). Wat heerlijk als ik dat weer mag inzien, zodat ik dat kan belijden en telkens opnieuw weer bij Papa op schoot kan kruipen. Hij is zó trouw!

De HEER zal voor u strijden.
Opeens moest ik ook weer denken aan dat waar het eigenlijk allemaal mee begonnen is: ‘De HEER zal voor u strijden en u moet stil zijn’ (Ex. 14:14) Dat is waarom ik ben gestopt met social media, waarom ik een aantal maanden geen ‘Manna voor jou’ heb geschreven. Hij strijd voor mij en ik mag opnieuw leren om stil te zijn. Om stil te staan. Te ontvangen en opnieuw te ontdekken dat Hij goed is.

Juíst in deze woestijnperiodes realiseer ik me opnieuw hoe broodnodig (leuke woordspeling 😉) ik het Manna heb. Het brood dat leven geeft. Voedsel voor m’n ziel als ik het even niet ervaar of niet op durf te vertrouwen. Juíst dan mag ik op zoek naar beloften en waarheden in Zijn woord die Hij over mij heeft en die teksten tot me nemen en uitspreken (proclameren) tegen God en over mezelf.

Gods liefde en genade is niet het belangrijkste wat ik nodig heb!
Ik sta voor de spiegel en zie op m’n shirt staan: ‘Love is all you need’ en ik besef opnieuw: Gods liefde en genade is niet het belangrijkste wat ik nodig heb. Het is het Enige wat ik nodig heb!

Ik hoop en bid, dat ook jij, ondanks dat je misschien worstelt of er dingen in je leven zijn die je als zwaar kunt ervaren, die niet op orde zijn; dat je mag zien, voor het eerst of opnieuw: God is erbij!
Hij laat niet los wat Zijn hand begonnen is!

Herken je iets van deze worstelingen in je eigen leven (maakt niet uit op welk vlak) en kun jij wel een luisterend oor of gebed gebruiken, zoals ik dat deed? Laat het gerust weten door te reageren op deze mail of contact te zoeken via de website of whatsapp.

Je staat er niet alleen voor.

Gods zegen voor jou lieve vrouw, lieve moeder!
Ga met Hem (desnoods worstelend en vragend) en Hij ZAL met je zijn!

Lieve groet,
Rianne