Het is al maanden geleden dat ik de indruk kreeg dat God van me vroeg om uit te stappen als het gaat om het thema ‘gescheiden moeder in de kerk’. Door verschillende gebeurtenissen had Hij me in aanraking gebracht met dit thema en heeft Hij mijn hart geraakt met de pijn die er achter schuilgaat. Hij vraagt ons om naar elkaar te kijken door Zijn bril, maar o, wat vind ik dat lastig in een maatschappij waarin overal iets van gevonden moet worden.

Al snel had ik het idee dat ‘gescheiden moeder in de kerk’ een titel van een boek zou kunnen zijn, maar dat voelde te groot. Dat kan ik toch niet? Hoe dan? Daarom besloot ik voor ‘veilig’ te gaan en een nieuw account op Instagram aan te maken.
Misschien mocht dat een begin zijn..?

Ik voel me verlegen!
Maar ik merk dat ik me daarin ook verlegen voel. Want wat kan ik delen? En komt wat ik deel wel liefdevol over zoals het bedoeld is?
Als ik me onvoldoende kan inleven mag ik dan wel wat zeggen?

Op dit moment ben ik bezig met de bijbelstudie ‘Elia’ (Priscilla Shirer) en ben ik aangekomen op de Karmel 1 Kon. 18:36 Voordat het vuur omlaag kwam, trad Elia naar voren. In z’n eentje! Dapper en moedig’ en ik begon te bidden:
‘Heer, als alle stappen die ik gezet heb de voorbereiding zijn, wat is dan het moment dat ik naar voren mag treden? Hoe, waar, wanneer? Heer, naar die toewijding voor U, die Elia zijn leven zou kunnen kosten, verlang ik. Als er nog gebieden zijn waar ik in uit mag stappen vanuit toewijding, wijs mij Uw weg en bekrachtig me met vastberadenheid en moed door de kracht van Uw Geest. In Jezus’ naam. Amen’

En in de stilte die volgde kwamen weer concrete gedachten naar boven over een boek, zelfs met concrete thema’s.

En hoewel ik geloof dat Gods waarheid vrijmaakt en Zijn principes goed en vol liefde zijn (zie: Manna voor jou) kun je niet alles zomaar zeggen. Om liefdevol te kunnen zijn en vanuit liefde dingen te kunnen zeggen is relatie nodig.
Wat voelt de ander? Hoe ervaart zij de dingen? Wat zijn de pijnpunten? De do’s en vooral ook de don’ts (schrijf je dat zo?)?

Dus lieve gescheiden moeder: voel jij je aangesproken? Herken jij de pijn die jij ervaren hebt bij anderen en zou jij je ervaring willen gebruiken om daarmee tot zegen te zijn voor anderen?

Neem dan contact met me op (via mail of whatsapp) of je bent natuurlijk ook van harte welkom om een bakkie te doen. Ik wil niet alleen luisteren naar je verhaal, maar wil je leren begrijpen, zodat ik mag leren kijken naar de personen achter de pijn. Leren kijken zoals Jezus kijkt en met die verhalen ontdekken welke weg God wil gaan.

Dit is mijn stap naar voren…
Maar ik weet dat het vuur van God komt. Niet ik, maar Hij kijkt naar jou en mij om en wij mogen ons laten leiden, niet altijd via de makkelijke weggetjes, maar Hij is het waard om de eer te ontvangen. Halleluja!

Hoor ik iets van je?
Ik kijk er naar uit.

Lieve groet,
Rianne

Ps: gisteren in de dienst ging het o.a. ook over in beweging komen. De voorganger zei: ‘Soms stuurt God ons bij, terwijl we lopen’ en dat vond ik een mooie. Want of er nu wel/geen boek komt (het kunnen namelijk ook mijn eigen gedachten of verlangens zijn), het ligt in Gods hand en ik wil erop vertrouwen dat Hij het zal leiden op de manier zoals Hij het bedoeld heeft. Ik kom in beweging en mag de rest aan Hem overlaten!