Overal hangen en liggen briefjes. Op m’n bureau en in de keuken. Lijstjes met klussen die ik MOET doen.
Het is vakantie notabene, maar na een periode van fulltime onderwijs MOET ik er voor zorgen dat alles weer op orde komt. Ramen zemen, dweilen, kast opruimen. Ken je dat? Van die klusjes die blijven liggen in je toch al volle werkweken en die je dan in de vakantie wil afvinken?

Het is maandag.
De eerste dag van de herfstvakantie. Volgens mijn lijstje moet ik vandaag ramen zemen.
Het is somber weer, morgen geven ze zonniger weer aan en eigenlijk heb ik ook helemaal geen zin in die ramen, maar ja… Die planning…

Eerst even koffie. Ik pak een mok uit de keukenkast en zie dat iemand anders de vaatwasser heeft uitgepakt.
Eerst alle bekers ‘goed’ zetten met de oren allemaal dezelfde kant op.

Pfff… vermoeiend zeg.
Zo zag m’n leven er jaren geleden uit. Alleen al als ik dit nu schrijf word ik er al weer moe van en zelfs wat verdrietig.
Hoe had ik het zo ver kunnen laten komen? Zo vermoeiend om vast te zitten aan van alles wat ‘moet’. Patronen die me enerzijds het gevoel van controle en overzicht geven en anderzijds me uitputte, al had ik dat toen nog niet door.

Perfectionisme hield me in de greep…
… en leidde als het ware mijn leven, zelfs tot in een burn-out.
Tot ik op ontdekkingsreis ging en ontdekte wat de ‘wortel’ was. En ja, er is heel wat moed, strijd, struikelen voor nodig geweest om diep naar binnen te durven kijken en te bekennen dat dit niet langer ging en vooral ook dat ik dit niet meer zo wilde.

Patronen ontdekken en doorbreken.
Ik moest de patronen gaan inzien en de moed hebben om ze los te gaan laten.
Accepteren dat anderen dingen anders doen en dat anders niet fout is.
Ik mocht gaan leren vertrouwen dat als ik geen briefjes ophing ik heus wel zou onthouden wat nodig was en dat er niks gebeurt als ik een keer minder dweil of stofzuig.

Ik was verslaafd aan erkenning!
Toen ik nog dieper naar binnen durfde kijken, ontdekte ik dat ik het nodig heb (ja, nu ook nog) om bevestigd te worden in wie ik ben en bevestigende woorden en bemoedigende mensen om me heen nodig heb om te kunnen groeien in zelfvertrouwen en stappen te durven zetten die verder gaan dan ik had durven dromen.

Mens-zijn betekent anderen nodig hebben en dat is geen zwakte!
We zijn gemaakt om in verbinding te zijn met anderen. Dat heeft God al in de schepping bepaald toen Hij zei: ‘Het is niet goed dat de mens alleen is’. Ik hoefde geen slaafje meer te zijn, wanhopig op zoek naar erkenning, maar mocht dit kenbaar maken, in de eerste plaats aan mezelf, maar ook aan anderen. Ik heb leren luisteren naar mezelf (en leer nu nog steeds) en durf uit te spreken wat ik nodig heb.

Ik heb kunnen en mogen huilen om de momenten dat ik het zo nodig had, maar er niemand was die me dat (op bepaalde momenten in m’n leven) konden geven op een manier die bij mij pastte.

Is het dan de schuld van de ander?
Zeker niet! Het gaat niet om de schuldvraag, maar om mijn hulpvraag! En ik ben al die jaren wel voorbij gegaan aan mezelf en mijn manier, om alsnog die erkenning te krijgen, was door nog beter te presteren. Dan zouden ze wel trots zijn, dan…
En kreeg ik daardoor wat ik nodig had? Kreeg ik meer bevestigende woorden? Nee, natuurlijk niet!
Als anderen niet weten wat je nodig hebt, hoe kunnen ze je daarin dan tegemoet komen?
Maar het was wel wat ik was gaan geloven en waardoor ik was veranderd van een spontane, enthousiaste jonge vrouw in een controlefreak die steeds minder kon genieten, omdat ik geloofde dat planning me houvast gaf.

Het ophouden van die schijn, maakte me uitgeput!
In plaats van dat een goede planning me op weg hielp, trok het me enkel naar beneden en was ik vooral bezig met bewijzen dat ik het allemaal wel kon en al dacht ik dat ik het voor anderen deed, ik deed het vooral voor mezelf! Anderen verwachtte het helemaal niet van me! Sterker nog: zij adviseerde me om meer tijd voor mezelf te nemen, vaker te ontspannen.

Mijn belangrijkste tip voor jou is: volg geen tips of adviezen meer!
Ga op zoek wat er voor jou achter ligt.
En begrijp me niet verkeerd, want natuurlijk is het fijn om mensen om je heen te hebben die je bijstaan met tips en adviezen. Ik geniet daar ook enorm van! Maar de tips en adviezen moeten wel aansluiten bij WIE JIJ BENT en wat jouw persoonlijke behoeften zijn. Je hebt tips nodig die rekening houden met jouw valkuilen en je écht helpen om daarmee op weg te gaan.

Wat je wel nodig hebt?
Inzicht in jezelf! In jouw persoonlijkheidssterkten én je belemmeringen en valkuilen.
En van daaruit kun je, heel bewust, kiezen welke tips/adviezen je verder gaan helpen en welke jij niet ‘nodig’ hebt.

De beste raadgever ben jij!
Wanneer jij tenminste de moed hebt om je hart te verkennen, samen met je Hemelse Vader die je daarbij wil leiden. Dan kun je dingen doen, niet omdat anderen denken dat jij dat nodig hebt, maar omdat jij WEET wat je nodig hebt.

Waar loop jij tegen aan en komt telkens terug?
Wat is je onderliggende behoefte?
Welke overtuigingen heb jij over jezelf en staan je in de weg?

Wil je echt aan de slag, maar weet je niet waar je moet beginnen?
Wacht dan niet langer en doe de balanstest zodat je meer inzicht krijgt in jezelf.
En door bewustwording kun je ook keuzes maken!

Lieve groet,
Rianne