Al tijdens het intakegesprek brengt ze het ter sprake. Een aantal jaren geleden is er een vriendin overleden door een verkeersongeluk. Omdat het een vriendin van langer geleden is en ze elkaar niet zo vaak meer zagen, daar waar ze vroeger heel hecht waren, had ze het idee dat het raar was om te rouwen, want wie ben ik nu eigenlijk nog ten opzichte van die vriendin? Hoe de ‘Reis naar haar hart’ hier verandering in bracht en wat ze hier van merkt in haar dagelijks leven lees je in dit inspirerende verhaal van Nelleke.

Tijdens een coachsessie (in het basistraject: ‘Leven vanuit vertrouwen’) bespreken we de situatie rondom het verkeersongeluk. Het gaat niet om de situatie zelf, maar samen reizen we naar haar hart en verkennen we de emoties die ze ervaart. Eigenlijk is ze verdrietig omdat ze zoveel mooie herinneringen heeft die nooit meer zullen zijn. Nooit meer een afspraak waarbij ze, vertrouwd als ze waren, gewoon verder gingen waar ze de vorige keer waren gebleven. Tegelijk ook de vragen: is het niet raar? Zo vaak zie ik haar niet meer en voor haar familie en vrienden van nu is het toch veel erger? Ze had niet in de gaten dat ze daarmee haar eigen gevoelens opzij zette.

Even verderop ontdekte we ook dat ze eigenlijk boos is op degene die het ongeluk ‘veroorzaakte’. Als diegene beter had opgelet… Als diegene niet… En een gemaakte opmerking door diegene in het proces erna heeft het er zeker niet beter op gemaakt…

We maken ruimte voor de emoties. Ze schrijft een brief naar degene die het ongeluk veroorzaakte en krijgt de opdracht mee om te voelen wat ze voelt en hier ook ruimte aan te geven. En dat klinkt makkelijker dan het is, want zeker als het gaat om boosheid, liggen er bij veel (Christelijke) vrouwen belemmerende gedachten op de loer. Mag ik wel boos zijn? En als je echt weet wat ik over diegene denk of hem aan zou willen doen? Zo mag ik toch niet denken? Toch is ze moedig genoeg om het aan te gaan en de boosheid en teleurstelling ruimte te geven.

Ook schrijft ze een brief aan haar overleden vriendin, waarin ze beschrijft hoe ze haar mist en wat het met haar doet nu ze er niet meer is. Eindelijk staat ze zichzelf toe om te huilen om dit verlies en echt te voelen dat het ‘nooit meer’ is…

Emoties vinden altijd een weg naar buiten.
In de periode waarin ze haar emoties aan het verkennen is ontdekken we ook dat ze haar boosheid vaak ‘afreageert’ op andere mensen of situaties. Zo voelt ze frustratie en boosheid wanneer ze online vergaderen en ze weet dat er mensen onderweg in de auto zitten. Vragen als: ‘Als er nu iets gebeurt? Kunnen ze zich wel voldoende concentreren?’ En door al die gedachten lukt het haar zelfs niet meer om zelf betrokken te blijven bij de vergadering. Totdat ze de emoties ruimte heeft gegeven en leert om verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen gedachten en gedrag. Dat ze niet verantwoordelijk hoeft en kan zijn voor de keuzes van anderen.

Na het uiten van emoties ontstaat ruimte en ontspanning.
Wanneer ze een volgende keer bij me binnenkomt vertelt ze me opgewekt dat ze de laatste online vergadering ontspannen mee kon doen. Dat ze de frustratie niet meer voelde. Dat kwam omdat de frustratie eigenlijk niet gericht was op die mensen, maar voortkwam uit de pijn (boosheid en verdriet) die ze meedroeg vanaf het moment van het ongeluk.

Door de emoties ruimte te geven kwam de weg vrij naar vergeving.
Het klinkt heel mooi om te vergeven en vergeving is een geschenk. In de eerste plaats aan jezelf om de ander los te kunnen laten en niet meer ‘gebonden’ te zijn aan de pijn die de ander heeft veroorzaakt, maar vergeven, echt vanuit je hart, kan pas als je jezelf hebt toegestaan de emoties te doorleven.

Nelleke zelf schrijft hierover: ‘De afgelopen jaren ben ik veel te veel bezig geweest met degene die het ongeluk heeft veroorzaakt. Dat stond in de weg om te rouwen om mijn vriendin. De eerste stap was inderdaad de boosheid voelen in plaats van wegstoppen. Door de boosheid ‘eruit te halen’, kwam er ruimte voor andere emoties. Verdriet om het gemis van haar, maar ook weer beetje bij beetje lachen om de fijne herinneringen.

Ook is het me de afgelopen weken daadwerkelijk gelukt om degene die het ongeluk heeft veroorzaakt te vergeven. Ik had een goed gesprek met mijn moeder over een andere situatie waarin het ging om boosheid, omdat het gevoel van onrecht overheerst. In dat gesprek merkte ik dat ik deze boosheid niet (meer) had. God zal zorgen voor rechtvaardigheid, de eventuele vergelding hiervoor heb ik in Gods handen gelegd.

De volgende dag zat ik in de kerk en ging de preek over vergeving schenken. De dominee preekte over de gelijkenis van de twee schuldeisers (Mattheüs 18:21-35). Hij vertelde over God die ons vergeven heeft en dat wij vanuit daar ook andere mensen mogen vergeven. Zo staat het ook in het Onze Vader: ‘Vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren’. God heeft mij vergeven, ik heb geen ‘recht’ om dan een ander niet te vergeven. Deze preek was net het laatste zetje wat ik nodig had om degene die het ongeluk van mijn vriendin heeft veroorzaakt, te vergeven.’

De ‘Reis naar haar hart’ was confronterend en een intens onderdeel van het hele proces, maar haar moed heeft haar uiteindelijk wel weer meer rust en ontspanning gebracht.

Heb jij m’n webinar ‘De reis naar je hart’ gemist en verlang jij ook naar meer rust en ontspanning en wil je vandaag een begin maken? Meld je dan hier alsnog aan en ontvang de link naar de video in je mailbox.

Lieve groet,
Rianne