‘Sommige vrouwen liggen ’s middags een poosje op de bank. Nou, daar heb ik écht geen tijd voor.’
Zomaar een uitspraak van een moeder die al wegfietsend bij het schoolplein tegen een andere moeder praat.
Op weg naar het volgende…
Onbedoeld, maar wel pijnlijk.
Ik had geen keuze.
Allemaal moeders om me heen en toch leek het alsof ik er niet thuishoorde.
Alleen maar verhalen over hoe druk iedereen is, welke activiteiten ze allemaal ondernemen…
En ik… ik zou wel willen, maar het kon niet.
Wat dit met je doet en hoe ik leerde daarmee om te gaan, lees je in deze ‘blog voor jou’.

Wat voelde ik me alleen en eigenlijk ook wel ‘veroordeeld’. Het klonk in mijn oren als: ‘Hoe kun je nou een goede moeder zijn, met een jong gezin en tijd hebben om ’s middags op de bank te gaan liggen. Iedere moeder met een jong gezin weet toch dat dit onmogelijk is. Je moet wel ‘lui’ zijn als je daar aan toe komt!’ Allemaal leugens natuurlijk! Leugens die voortkwamen vanuit mijn eigen overtuigingen dat ik niet ‘goed genoeg’ was. Overtuigingen waarbij ik geloofde dat ik geliefd ben om wat ik doe en niet om wie ik ben…

Geen verbinding…
Er werd ook eigenlijk nooit écht gevraagd hoe het met me ging. Zelfs niet door mensen dichtbij me. En als ze al vroegen hoe het ging en ik had de moed om aan te geven dat het even wat minder ging (en dan was ik al heel voorzichtig), werd er al heel snel over iets anders gesproken. Het leek wel of mensen niet eens verwachtten dat jouw antwoord anders is dan het gewenste antwoord namelijk iets als: ‘Wel goed hoor’, of ‘Druk, maar verder prima’.
Inmiddels weet ik dat dit niet opzettelijk was, maar dat veel mensen eigenlijk niet goed weten hoe ze er mee om moeten gaan, want het is ook niet zichtbaar. Ik werkte ‘gewoon’, was overal ‘gewoon’ aanwezig (op verjaardagen en uitjes), maar niemand wist hoeveel me dat kostte en dat ik op de momenten die niet zichtbaar waren vooral op de bank lag: uitgeput, huilend, zingend om maar weer een heel klein beetje op te kunnen laden om een volgende ‘hobbel’ in die dag te nemen. ‘Hobbels’ als eten koken, samen eten, kind in bad, kinderen naar bed, was opvouwen, vaatwasser uitpakken, baby verschonen enz. enz. enz. Elke activiteit, zelfs de hele gewone, kon ik niet zonder moeite en zonder pijn uitvoeren… En hoe minder begrip ik ervaarde, hoe meer ik me terugtrok, hoe eenzamer ik me ging voelen en het leek alsof ik steeds verder naar beneden werd getrokken…

Kwetsbaarheid…
Ik mocht kwetsbaarheid leren. Niet terugtrekken, maar delen. Geen gewenste antwoorden meer als ‘gaat goed hoor’ of ‘alles z’n gangetje’, maar eerlijk zijn en toen ontdekte ik hoeveel moeders eigenlijk tegen dezelfde dingen aanlopen. Misschien niet omdat ze fysieke pijn ervaren (zoals ik in de periode), maar omdat ze zichzelf volledig zijn kwijtgeraakt en hun rol als ‘moeder’ de enige lijkt… Waarin ze verdwaald zijn in hun eigen behoeften en verlangens (als ze die al weten, omdat ze zelfs die niet meer kunnen voelen!!)

En natuurlijk niet met iedereen hoefde ik die kwetsbaarheid te delen, maar doordat ik het ging doen waren er steeds meer moeders waarmee ik verbinding kon ervaren, omdat ook zij soms kunnen ‘struggelen’, maar net als ik het gevoel hebben het niet met anderen te kunnen delen. Dat is de kracht van kwetsbaarheid!

Zwakheid maakt sterk!
De Bijbel zegt: ‘Als ik zwak ben, ben ik sterk! (2 Kor 12:10). Niet alleen omdat ik daardoor zoveel meer afhankelijk leerde leven met God en Hem meer en meer leerde kennen als liefdevolle Vader, maar ook omdat ik in die zwakheid mezelf kon gaan verbinden. In de eerste plaats met mezelf en van daaruit ook weer met anderen.
Ik leerde het vooral achteraf denk ik… Tijdens de periode van ziek zijn was ik aan het overleven en kon ik daar niet eens over nadenken. De enige die ‘echt’ wist hoe het met me ging was m’n man, maar ook hij kon me niet echt begrijpen. Ondanks dat we een fantastisch huwelijk hadden en hebben kon ik me zo alleen voelen. Ook op de momenten dat hij thuis was… Ik kon en wilde ook niet altijd laten merken hoe het ging en wilde m’n best doen om gezellig te zijn en aanwezig, maar man (of eigenlijk lieve moeders die zich hierin herkennen), wat kostte dat een energie! Om zonder de verbinding met mezelf en met anderen te doen ‘alsof’…

Mijn zwakheid is mijn kracht!
Ik realiseerde me dat pas veel later, doordat ik durf te delen kan ik naast anderen gaan zitten en al begrijpt een ander je misschien nooit 100%, ik voel wanneer een ander in meer of mindere mate doorleeft heeft wat ik heb meegemaakt: niet kunnen doen wat je wil, niet de vrouw en moeder zijn die je zou willen zijn, gevoelens van afwijzing, er niet bij horen… Omdat ik dat zelf heb ervaren mag ik voor anderen een luisterend oor zijn en niet alleen dat, de lessen die ik heb geleerd mag ik doorgeven aan jou, lieve vrouw en moeder…

Je hoeft het niet alleen te doen!
Herken jij je in bovenstaand verhaal? Dat jij je zo alleen kunt voelen door je ziekte of door een burn-out of energietekort?
Reageer dan met een hartje (op social media) of stuur een mail naar rianne@coachpraktijkmanna.nl en ik luister graag naar je verhaal.

Lieve groet,
Rianne