Onlangs heb ik iets gedaan wat ik tot voor kort nooit gedaan zou hebben. Ik ben op zondag gaan hardlopen.
Ik liep nog buitenlangs het dorp omdat ik stiekem bezig was met de gedachte: wat zullen ze wel niet denken als ze me zien? En voordat je afhaakt en er een mening over hebt (wat ik ook snel heb en ook hierover lange tijd gehad heb, sorry, vergeef me ervoor) ben ik voorstander van de zondag als rustdag, tijd voor God en ons gezin. Dat is wat ik geleerd heb en daar ben ik dankbaar voor. Hollen en rennen doen we al genoeg.

Deze keer was het anders. Al een aantal keer was het op zondag ‘misgegaan’. Na een kerkdienst is m’n hoofd vaak vol en als iedereen dan thuis is, is het lastig om even tijd te nemen voor mezelf. Mijn onrust versterkt die van onze kinderen waardoor we als het ware meegezogen worden in gedachten en emoties en mijn bommetje uiteindelijk ploft.
Klinkt dat herkenbaar moeders?

Door even ruimte te nemen voor mezelf, m’n hoofd leeg te lopen kan ik weer emotioneel aanwezig zijn. En dat is voor elk kind nodig dat we dat over het algemeen zijn (we mogen heus weleens een mindere dag hebben). In onze situatie heeft God ons een kind toevertrouwd die beschadigd is door trauma en daardoor geleerd heeft altijd op haar hoede te moeten zijn en aanvoelt wanneer ik als moeder onrustig ben.

Ook deze keer kon ik ervoor kiezen de spanning op te laten lopen tot het weer mis zou gaan, want wanneer ik niet die ruimte neem voor mezelf is mijn man niet alleen nodig voor onze pleegdochter om haar gerust te stellen, maar krijgt hij ook mijn emoties erbij waarin ik onredelijk reageer tegen hem en met betrekking tot de situatie.
Dus deze keer koos ik er niet voor om te hardlopen omdat ik graag kies voor een gezonde leefstijl (zowel lichamelijk als mentaal).
Deze keer ging ik omdat ik verantwoordelijkheid wilde nemen voor mezelf en ons gezin.

Wat is goed en wat is fout?
Het is niet te beoordelen aan de buitenkant!
Het gaat om wat er in het hart leeft en of wat ik, wat jij doet, je het niet doet voor mensen maar voor God (Kol 3:23)

Oordeel komt vaak voort uit angst. Als we zulke dingen toe gaan staan, waar is dan het einde? Welk voorbeeld geven we dan?

De vraag is: welk voorbeeld wil jij meegeven aan je kinderen? Waarin zou het hart van Jezus kloppen?
Wat helpt jou, als moeder om ruimte te maken voor jezelf, om vervolgens emotioneel en vanuit gevende liefde aanwezig te kunnen zijn voor je gezin? Welke belemmerende gedachten of overtuigingen zijn er nog die dat tegenhouden?

Niet om jezelf te veroordelen of schuldig te voelen, maar door eerlijk te erkennen wat helpend of juist niet helpend is kun jij er verantwoordelijkheid voor nemen en deze hoeft dan niet op het bord van je man/kinderen te komen. Zo zorg je niet alleen goed voor jezelf, maar maak je ook ruimte voor je gezin om zichzelf te kunnen en mogen zijn.

Ik ben zo dankbaar dat God door Zijn woord en de processen die ik daarin mocht gaan, zicht kreeg en steeds opnieuw krijg, waar mijn ‘valkuilen’ zitten en wanneer ik er, soms met ogen wijd open, weer in dreig te vallen. Door me er bewust van te zijn kan ik er ook iets mee en Hij geeft me elke keer weer oefenmomenten. Wat een genadige en liefdevolle Vader hebben we!
Mogen we dat dan soms ook wat meer voor onszelf (en ons gezin) zijn?

Dat bid ik je toe! Je bent Zijn geliefde dochter en daar veranderd niets aan, ook niet als jij een keer struikelt
of niet voldoet aan het perfecte plaatje! Zijn genade is genoeg!

Lieve groet,
Rianne