Daar sta ik dan… In gesprek met de interim-directeur. Ze heeft nog contacten lopen met twee andere mensen en dat wil ze nog even afwachten. Pff… zou ik het dan toch verkeerd begrepen hebben? En toch?! Als het niet de bedoeling is, dan zal dat ook wel duidelijk worden en tegelijk geloof ik als het wel de bedoeling is dan zal God ook bij me zijn en met me meegaan… Hoe spannend het ook zal zijn…

De volgende ochtend gaat de telefoon. Het is de laatste dag voor de voorjaarsvakantie. Het is de interim-directeur. Het is niets geworden met die andere personen en de vraag komt wat ik kan bieden. Na een kort telefoongesprek waarin wordt gekeken naar de belangen van de school en ook naar wat ik fysiek al aankan is het rond. Ik heb een nieuwe baan! Juf in groep 5/6! Dat God het me zó duidelijk had gemaakt, bleek ik enorm nodig te hebben, want o wat vond ik het spannend! De eerste dagen van de voorjaarsvakantie was ik er echt ziek van! In die week heb ik nog contact met de interim-directeur, want ik moet er echt even met iemand over praten en omdat er nog wat dingen geregeld moesten worden kon ik er nog niet met anderen over praten.

Ook in het eerste jaar ging ik elke week met spanning in m’n buik naar m’n werk. Kan ik dit wel? Hoe zal het verlopen? Kan ik de lessen wel goed genoeg uitleggen? Gaan de leerlingen me wel accepteren? Hoe zullen de ouders reageren? (Het is namelijk ook de school van onze kinderen en onze oudste was sinds enkele weken uit die groep). In die beginperiode is het zo’n houvast geweest om te weten dat God bij me was en vooral ook dat Hij had gezegd dat ik de kinderen mocht ontvangen in Zijn naam. Het was nodig om dingen uit het verleden, die voorgevallen waren toen ik als ouder deel uitmaakte van die groep, op te ruimen, vergeving te vragen en een nieuwe start te kunnen maken. En al legde ik de lat erg hoog voor mezelf en had ik misschien ook wel het gevoel mezelf te moeten bewijzen, toch hielp het me relativeren dat ik in de eerste plaats ‘die kinderen mocht ontvangen (en ook hun ouders)’ en dat het lesgeven en het leren kennen van de methodes daar achteraan kwam…

Daarmee kom ik weer terug bij Gideon. Ik lees verder in Richteren 6:25. Diezelfde nacht krijgt Gideon een opdracht. Het altaar van Baäl afbreken en de gewijde paal die erbij staat omhakken. Het is het altaar van zijn vader. Z’n eerste opdracht als ‘strijdbare held’. Maar het was uit vrees voor zijn familie en voor de mannen van de stad om dit overdag te doen, dat hij het ’s nachts deed (vers 27b).

Gideon was BANG. Hij had om een teken gevraagd en had die ook gekregen. God had heel duidelijk tot hem gesproken, maar kennelijk was het niet van het ene op het andere moment zo dat hij durfde op te staan en te doen wat hij moest doen.

Veranderen, loskomen uit ‘oude’ gewoontes en patronen is ook bij Gideon kennelijk een proces. HIJ GAAT WEL. Hij gehoorzaamt wel en STAPJE VOOR STAPJE MAG HIJ GAAN. En dat wordt hem niet in dank afgenomen. De mannen van de stad gaan naar zijn vader en willen dat zijn vader hem naar buiten brengt, zodat ze hem kunnen doden. ´Joas (Gideons vader) daarentegen zei tegen allen die bij hem stonden: Wilt ú het voor de Baäl opnemen? Moet ú hem verlossen? Wie het voor hem opneemt, zal nog deze morgen worden gedood! ALS hij een God is, laat hij het DAN voor zichzelf opnemen, omdat men zijn altaar heeft afgebroken (vers 31).

Gideon moest eerst het verleden opruimen, plaats maken en dat was niet makkelijk. Het kon hem zelfs zijn leven kosten! Toch gebeurde dat niet… Nú zal Gideon wel gaan toch? Nú kan hij toch zeker wel in vertrouwen gaan en opstaan?!

‘ALS U Israël door mijn had zult verlossen, zoals U gesproken hebt… (vers 36)’.

Gideon vraagt opnieuw om een teken. Hij maakt het wel heel concreet, zodat er geen twijfel over kan bestaan. Zijn voorstel is: ik ga een wollen vacht op de dorsvloer leggen. ALS er alleen dauw is op het kleed en droogte op het land eromheen DAN zal ik het zeker weten.

En het was zo. Gideon kon de volgende ochtend de deken uitwringen en kreeg een schaal vol water (vers 38).

Nú zal Gideon wel gaan. Nú kan hij er toch écht niet meer omheen!

Maar Gideon zei tegen God: wordt alstublieft niet boos als ik nog een keer tot U spreek. Hij vraagt nog een keer om een teken en draait het nu om. Laat de vacht droog zijn en het land eromheen nat van de dauw.

Werd God boos? Zo’n twijfelaar? God noemde Gideon ‘strijdbare held’. NEE! Gideon kreeg opnieuw antwoord.

Twijfel je aan jezelf? Heb je geen vertrouwen meer in jezelf of in de toekomst? Weet je niet goed meer wat je kunt doen of wat je moet geloven?

God deinst niet terug wanneer je bij Hem komt met je twijfels, je onzekerheid, je vragen. Hij komt naast je staan en wil geven wat JIJ nodig hebt. STAP VOOR STAP! Gideon stond op, ondanks zijn twijfels en angst en God ging met hem mee. Ik kon gaan, ondanks de spanning en God ging mee! Ik mocht juist gaan groeien in persoonlijke ontwikkeling en mag nu genieten van het werk. Doordat ik mocht leren het los te laten bij God ging het krampachtige eraf. Hij geeft er vreugde en energie voor in de plaats! Ik mocht ontdekken dat God er blijkbaar meer vertrouwen in had dan ikzelf.

Durf jij op te staan? Je vragen, twijfels, verdriet, boosheid of pijn onder ogen te komen?

Dingen uit het verleden die je belemmeren op te ruimen? Durf jij te gaan in vertrouwen? God gaat met je mee en Hij laat niet los wat Zijn hand begonnen is.

Psalm 23:4 zegt het zo mooi: ‘Al ga ik door een donker dal, ik vrees geen kwaad, want U bent met mij’.

 Verlang je er naar om een ‘strijdbare held’ te worden? Sta op! Zet de eerste stap en ga! Ik kan je helpen dus meld je nu aan en samen gaan we op zoek naar jouw kwaliteiten en valkuilen, zodat je ze mag herkennen en erkennen en krachtig leert inzetten!

Tot snel.

Lieve groet,
Rianne.