Het is begin 2018. Tranen rollen over m’n wangen. Ik kan niet meer… Werken kost me zóveel energie. Ik zou blijven werken tot de start van de revalidatie, maar ik ben helemaal op. Ik meld me ziek. Niet door iedereen wordt dat begrepen. Dat doet pijn, maar ik laat het los. Ik moet wel. Ik kan gewoon even niet meer verder. Dan het bericht dat de revalidatie niet kan starten. De praktijk is failliet.

Gelukkig kreeg ik ook meteen bericht dat ze opnieuw zouden opstarten met hun eigen programma, maar dat kost tijd. Opnieuw een intakefase die ik juist achter de rug had. Hoelang nog Heer? Is het dan te veel gevraagd dat ik ‘gewoon’ voor ons gezin wil zorgen? Help me in en door de revalidatie heen om keuzes te maken, om een balans te vinden. Dit houd ik niet vol. Tijdens de intake wordt eerlijk gezegd dat ze me niet kunnen beloven dat de pijn minder wordt, maar wel dat ik kan leren er beter mee om te gaan. Wat moet ik los gaan laten? Kan ik straks nog wel aan het werk of past dat niet meer? Hoe moet ik beter leren omgaan met het verdelen van m’n energie als ik zó weinig energie heb? Huilend zing ik mee:

Standing on a road I didn’t plan.
Wondering how I got to where I am.
I’m trying to hear that still small voice.
I’m trying to hear above the noise!

How many times have You heard me cry out,
“God please take this?”
How many times have You given me strength
To just keep breathing?
Oh, I need You.
God, I need You now!
(Songtekst: Need You now)

Dat brengt me opnieuw terug bij Gideon en ik lees verder in Richteren 7 (HSV). Gideon is door God geroepen en bevestigd om Midian te verslaan. Er verzamelen maar liefst 32.000 mannen om samen met Gideon ten strijde te trekken. Opnieuw krijgt Gideon een opdracht van God: ‘Laat wie bevreesd is en beeft, terugkeren en zich naar het gebergte van Gilead haasten.’ (vers 3). Ze staan op, kwetsbaar en eerlijk en daar gaan ze. Wel 22.000 mannen vertrekken! Dat is ruim tweederde van het hele leger. ‘Daarop zei de HEERE tegen Gideon: Het volk is nog te talrijk. Laat hen afdalen naar het water; daar zal Ik hen voor u uitzuiveren. Zo zal het gebeuren; van wie Ik tegen u zal zeggen: Deze mag met u optrekken – die mag met u optrekken. Maar al degenen van wie Ik zal zeggen: Deze mag niet met u optrekken – die mag niet mee optrekken.’ (vers 4).

Gideon liet de mannen afdalen naar het water en er werd onderscheid gemaakt tussen de mannen die het water oplikten met hun tong en hen die met hun handen het water naar hun mond brachten. De mannen die het water uit hun handen hadden gedronken mochten blijven (vers 5 en 6). Er waren nog maar 300 mannen over. Dat is minder dan 1% van het leger dat zich bij Gideon had verzameld.

Wat is de reden dat Gideon, die gehoorzaamde aan de opdracht aan God en mannen had verzameld om ten strijde te trekken nu overbleef met maar 300 mannen? Dat konden we al lezen in vers 2: ‘En de HEERE zei tegen Gideon: Het volk dat bij u is, is voor Mij te talrijk om Midian in hun hand te GEVEN. Anders zou Israël zich tegen Mij kunnen beroemen en zeggen: Mijn eigen hand heeft mij verlost!’

God vroeg van Gideon en van jou en mij om op Hem te vertrouwen! In de nacht, nadat Gideon achterbleef met die 300 mannen komt de HEERE opnieuw naar hem toe en zei: ‘Sta op, daal af naar het kamp, want Ik HEB het in uw hand gegeven.’ (vers 9).

Het staat geschreven in de tegenwoordige tijd, terwijl Gideon en zijn overgebleven mannen nog niks hebben gedaan zegt God toch: ‘Ik HEB het gegeven…’

Dat doet me denken aan wat Jezus zei toen Hij stierf aan het kruis. Uit liefde voor jou en mij nam Hij alle schuld, schaamte, pijn en verdriet met Zich mee en Hij riep: Het IS volbracht!

Kom ik weer even terug bij dat moment, begin 2018. Zittend, biddend, huilend en zingend met het gevoel dat ik het moest doen met minder dan 1% van de enthousiaste, spontane, energieke, hardwerkende Rianne die ik was. En toch? Al zingend mocht ik opnieuw rust vinden bij God die steeds opnieuw zei: Jij bent Mijn geliefde dochter. Ik geef je het manna, voor elk dag genoeg! Vertrouw je op Mij?

De strijd IS al gestreden. Daar hoef ik niets meer aan toe te voegen. Ik mag elke dag opnieuw knielen aan de voet van het kruis en alles in Zijn doorboorde handen leggen. In het vertrouwen dat Hij geeft wat ik nodig heb. Zelf wanneer ik denk: Wie ben ik nou? Wat voor betekenis heeft mijn leven nog?

Gideon leert ons wat er kan gebeuren als één persoon opstaat en gehoorzaam durft te zijn. Gewoon, zoals je bent, op de plaats waar je bent. Dan mogen we met Gideon gaan belijden: ‘Ik zal niet over u heersen, maar God.’ (Richteren 8:23).

En God belooft: ‘Wees niet bang, want Ik ben bij je, vrees niet, want Ik ben je God. Ik ZAL je sterken, Ik ZAL je helpen, je steunen met Mijn ONOVERWINNELIJKE rechterhand.’ (Jesaja 41:10 NBV).

Tijdens het wandelen kwam ik langs de bouw. De radio stond aan. Ik weet niet welke zender of welk lied het was, maar ik ving enkele zinnen op. ‘Ik neem je mee. Ik neem je mee op reis…’ En dat is wat God gedaan heeft. Hij heeft mij meegenomen op reis. Langs bergen en door dalen, maar Hij was en is er altijd!

Op welk kruispunt in je leven sta jij?
Durf jij je reis aan te gaan? Langs je bergen en door je dalen? Of laat jij je leven langer belemmeren door die bergen en dalen? Wat zou het je opleveren als je die belemmeringen los durft te laten?
Ga niet alleen! Ik ga graag met je mee op onderzoek om mee te nemen op jouw reis wat je verder helpt en los te laten wat je belemmert om te worden wie je bent! Zijn geliefde dochter!

Zie ik je snel?

Lieve groet,
Rianne