Dat God van anderen houdt dat kon ik wel geloven, maar dat Zijn liefde ook voor mij is? Ik kon het maar niet aanvaarden. Ik zag vooral mijn tekorten en niet kunnen voldoen aan het plaatje wat ik zelf voor ogen had. Een goede vrouw, een perfecte moeder, een betrokken zus/dochter, een hardwerkende werknemer… Alles viel in duigen toen ik, eerst met een burn-out en later met chronische pijnklachten met geen mogelijkheid kon voldoen. Tot God me mijn ogen opende en Hij de reis naar mijn hart begon. 

Huilend ging ik het bos in…
Het was op de conferentie in 2013. De hele conferentie ging over het geliefd zijn door God.
Niet om wat ik doe, maar om wie ik ben en mag zijn in Hem.
Om wat Hij heeft gedaan voor mij.
Huilend ben ik het bos ingegaan. Ik wilde zo graag dat het ook voor mij was.
‘Heer, laat het me voelen dat ook ik Uw geliefde dochter ben’ en precies op dat moment kwamen de zonnestralen door de bladeren heen en verwarmde niet alleen mijn gezicht, daar zittend tegen de boom, maar verwarmde me helemaal. Zo diep kon ik voelen dat het echt waar was en is…

Eigenlijk begon de reis toen pas.
En ondanks dat het lichamelijk eerst nog slechter werd (de chronische pijnklachten kwamen in 2015) mocht ik gaan ontdekken dat ik Zijn liefde en genade niet kon en hoefde te verdienen. Ik ontdekte dat juist dat wel was wat m’n leven had gevormd. Op zoek naar erkenning, verbondenheid was ik hard gaan werken in de hoop dat mensen me dat zouden geven. Die bevestiging waar ik naar op zoek was. Het was een patroon geworden die ik eerder niet had opgemerkt en die me juist kapot maakte. Ik mocht huilen om die momenten waarop ik dat gemist had. Verdrietig, boos en teleurgesteld zijn om wat daardoor zo ver van mij vandaan was gedreven, namelijk vreugde en dankbaarheid. En door m’n patronen te leren kennen, de emoties toe te laten mocht ik beginnen met leren loslaten…

De reis is begonnen toen ik in m’n eigen hart durfde te kijken, maar de reis is niet klaar.
De eerste weken na de zomervakantie waren intens. Ik kon m’n draai niet vinden in m’n praktijk, het liep niet zoals ik hoopte. Ik ervaarde de opvoeding als intensief omdat er van alles gebeurde en het mij voor m’n gevoel niet lukte om de vrede en harmonie te bewaren in ons huis. Gelukkig heb ik lieve mensen in en buiten de kerk die met me willen bidden en die me liefdevol wijzen op de pijnpunten, m’n valkuilen. En opnieuw ontdekte ik dat ik vooral hard aan het werk was. Mezelf wilde bewijzen. Laten zien dat ik het wel kan. Op zoek naar erkenning van mensen. Dat ik ongelooflijk hard m’n best deed om vast te houden aan mijn dromen voor mij en ons gezin. En opnieuw mocht ik terugkeren naar de basis. Opnieuw mocht ik leren loslaten en opnieuw mocht ik terug naar Zijn woorden van waarheid die me vertellen dat ik Zijn geliefde dochter ben en dat Zijn genade genoeg is.

God wilde me wel rust en vrede geven, maar ik stond in de weg om het te ontvangen.
Door eerst rust te zoeken voor mijn eigen hart en ziel kon ik weer ontvangen en had dit meteen ook een effect op mij en daardoor ook op m’n huwelijk en ons gezin. Door de verbinding met God en mezelf terug te vinden was en is er weer ruimte om me te verbinden, zonder de motivatie om er iets voor terug te ontvangen omdat ik van Hem ontvang wat ik nodig heb. Dat is genade!

Tot slot:
De reis duurt voort, maar doordat ik me bewust ben van wie ik ben in Hem, inclusief mijn belemmeringen en tekortkomingen, reis ik verder, maar wel vanuit mijn hart waar ik van tijd tot tijd opnieuw naar terug mag keren, maar niet alleen.
Hij is en blijft trouw en Zijn woorden van waarheid zijn de routeplanner voor mijn leven.

Verlang jij ook naar die rust en naar een routeplanner voor je leven?
Meld je dan aan voor de ‘Reis naar je hart’. Omdat ik jou ook gun wat ik mocht ontvangen!

Lieve groet,
Rianne