‘Wanneer ik er voor kies om met m’n peuter even (max 10 min.) op de grond duplo te bouwen, wist ik dat ik daarna weer moest gaan liggen en ik niet ook nog de strijk kon doen’, vertelde ik iemand. De ander luisterde écht naar me, waardoor ik het kon delen, maar ze wist ook even niet hoe te reageren en gaf dat ook eerlijk aan. ‘Ik denk over zulke dingen nooit na’, zei ze. ‘Ik heb me nooit gerealiseerd dat het zo pittig is en zulke gevolgen heeft’. Een luisterend oor en erkenning, maar wel via de weg van kwetsbaarheid…
Dáár ontstaat ruimte. Ruimte om jezelf te zijn, met je ziekte, met je energietekort, met je pijn…
Hoe dat begon en welke weg mij geholpen heeft vertel ik in deze ‘blog voor jou’, zodat ook jij die (h)erkenning mag ontvangen en ik geef tips voor als je mensen in je omgeving hebt die (onzichtbaar) worstelen.
Herkenning en erkenning als begin…
Daar begon het mee. Door te delen met mensen die écht luisterde. Zo ook tijdens een kerstdiner van het werk van mijn man. Ik mocht delen en ontmoette een jonge vrouw die zich herkende in mijn verhaal. Al was en is haar verhaal anders, veel van de gevoelens en worstelingen herkende we en zij wees me op het boek: Bidden bij Bethesda (van Joni Eareckson). In dat boek vond ik nog meer erkenning. Eerst bij God en later bij steeds meer mensen, omdat het in m’n hart veranderde. Ik mocht leugens loslaten en daardoor kon ik luisteren naar wat de mensen écht zeiden i.p.v. hoe het voor mij voelde (zoals ik beschreef in Als moeders tussen andere moeders en toch voelde ik me er niet thuis… – Coachingpraktijk Manna (coachpraktijkmanna.nl))
Verbinding en samen delen, ook de rauwe kanten van het leven, maken dat je mag ‘zijn’.
Deze week nog sprak ik een moeder die kwetsbaar haar verhaal deelde en een arts gevonden heeft die haar klachten erkent en meedenkt in een plan. Hoeveel lucht alleen dat al geeft! (Dan voel ik me wel één met andere moeders en ben ik dankbaar dat ik luisteren mag, omdat ik het begrijp).
Een luisterend oor en géén advies, dát is vooral en in de eerste plaats nodig!
Mensen die het niet wegwuiven, maar luisteren.
Het niet proberen te verklaren, maar geloven dat je voelt wat je voelt.
Het gaf nieuwe moed even mijn gedachten en gevoelens onder woorden te mogen brengen, zonder oordeel of zelfs het gevoel van oordeel.
Het begon met geloven in mezelf.
Dat ik mag voelen wat ik voel en dat het er mocht zijn, want hoe harder ik m’n best deed het weg te stoppen hoe moeilijker het werd…
Als álles een keuze is, moet je leren kiezen…
Vervolgens was het was erg fijn dat ik in de revalidatie daar gerichte handvatten voor kreeg door in kaart te brengen welke dingen voor mij belangrijk zijn.
Ik leerde kiezen wat voor mij écht belangrijk is.
Had ik die handvatten maar eerder gehad, want door het overleven wist ik veel dingen wel, maar ik kon er geen structuur in aanbrengen.
Natuurlijk wist ik wel dat m’n gezin op één stond, maar om écht daarvoor te kiezen, betekent ook veel huilen en loslaten…
Om een ‘goede’ moeder te zijn, moest ik soms bewust kiezen voor tijd met de kinderen en daarmee de zorg voor ons huishouden loslaten.
Om een ‘goede’ juf te zijn, moest ik tijd met onze kinderen inleveren, want na het werk moest ik bijkomen.
Om ‘gezellig’ aan tafel te kunnen zitten, moest ik vroeg beginnen met koken, zodat ik daarna eerst weer kon gaan liggen, voordat we aan tafel gingen…
Niks geen spontaniteit meer.
Nooit meer onverwachts een activiteit ondernemen…
Toch zijn het ook goede keuzes geweest. Ik leerde prioriteiten stellen.
Die bovenaan zetten en als er dan wat ruimte over was volgde de rest en niet andersom.
Bewust kiezen voor gezond bewegen (hoe klein dat ook begon vanwege de pijn) en gezond eten, maar ook bewust kiezen voor seksualiteit bijvoorbeeld… Omdat ik wist dat ik met de gevolgen daarvan de volgende dag zou beginnen…
Kiezen voor de dingen waarmee ik me met mezelf en met anderen verbonden voelde, om niet te verdrinken in al mijn vragen en worstelingen, die gevoelens van eenzaamheid nog groter maakte…
Het bleek een lange weg van zoeken en herontdekken.
Dingen loslaten en dingen ontdekken die wél kunnen…
Energie en uithoudingsvermogen opbouwen en opnieuw een nieuwe balans vinden.
Kijken welke taken ik toe kan voegen en opnieuw een nieuwe balans vinden… Vallen en weer opstaan, bijsturen en langzaam maar zeker weer leren genieten, leren leven in plaats van overleven…
Herkenbaar?
Herken je dit of heb je mensen in je omgeving die (chronisch) ziek zijn of worstelen met een burn-out of energietekort?
Plaats een hartje in de reacties en deel dit bericht, zodat de inzichten en de (h)erkenning ook anderen kunnen helpen en bemoedigen.
Samen tegen eenzaamheid!
Lieve groet,
Rianne
