Om te kunnen dienen, is het ook nodig dat er mensen zijn die gediend willen worden.
Deze uitspraak hoorde ik eens en bedacht me hoe waar het is.
Maar eerlijk is eerlijk.
Ik ben liever degene die dient dan degene die gediend wordt. Ervaar jij dat ook zo of ben ik de enige?
Hoe ik dat ervaren heb, wat dit te maken te maken heeft met ziek zijn en je leren aanpassen aan de nieuwe situatie (rouwtaak 3) vertel ik je in deze blog.
Wanneer je door ziekte te maken krijgt met de verschillende taken van rouw is het goed om je te realiseren dat jij daar niet alleen doorheen gaat. Ook je man of gezin (als je die hebt) gaan er doorheen en hebben daarin tijd nodig. Om je aan te passen aan de nieuwe situatie bijvoorbeeld is het nodig om dit samen aan te gaan.
Hoe werkt dat in de praktijk?
In de periode dat ik met een burn-out thuis zat (2007) was ik veel alleen. We waren net getrouwd en hadden nog geen kinderen. Als ik terugkijk op die periode, is dat een periode geweest waarin ik veel alleen te dragen had, wat mede kwam doordat ik niet veel deelde. Ik wilde niet zielig gevonden worden en vond het moeilijk om hulp te vragen. Hulp was overigens ook niet het belangrijkste wat ik toen nodig had. Er waren momenten dat ik echt hoopte dat er spontaan iemand langskwam voor een bakkie. Gewoon, zodat m’n dag wat gebroken was en ik niet alleen zou zijn.
Aanpassen aan de nieuwe situatie.
Eerder schreef ik al dat door te delen er meer ruimte kwam en er ook meer mensen waren die meeleefden. Toen ik in 2015 opnieuw thuis kwam te zitten, nu met chronische pijnklachten had ik inmiddels geleerd om wat meer te delen en er waren dus ook meer mensen op de hoogte. Mijn man werkte toen nog een aantal avonden en op zaterdagochtend. Zaterdagmiddag pakte hij het huishouden op en toen hij op een zaterdagmiddag benoemde dat hij al weken niet lekker even in bad was geweest, omdat hij daar niet meer aan toe kwam, realiseerde ik me hoe belangrijk het is dat ook hij door mijn ziek zijn in een proces zat van keuzes maken en loslaten. We kregen nu wel hulp aangeboden. Lief bedoelt maar wanneer je te horen krijgt dat je ‘chronisch’ ziek bent weet niemand of het ooit nog anders wordt en dus moesten wij ons samen gaan aanpassen aan de nieuwe situatie. Ook hij moest dingen loslaten en aanpassen om te kiezen voor ons gezin en een oplossing die ook op lange termijn te dragen zou zijn…
Ook voor onze kinderen speelde dit proces. Ik heb lang getwijfeld of ik een elektrische fiets wilde kopen. Een enorme investering en wie weet wordt het nog wel beter. Tot we op een zondagmiddag de vraag stelde of de kinderen lekker wilde gaan fietsen, waarop ze vroegen: ‘Gaat mama, ook mee? Want dan kunnen we weer maar een klein rondje’.
Schuldgevoel speelde opeens een enorme rol in mijn leven…
Hoewel hij het nooit zo ervaren heeft en altijd naast mij heeft gestaan voelde ik me enorm schuldig.
Mijn schuld dat hij dingen los moet laten.
Mijn schuld dat hij zoveel extra taken moet doen en dat naast zijn fulltime baan, terwijl ik de hele week thuis ben.
Mijn schuld dat de zorg voor onze jonge kinderen voor een groot deel bij hem komt te liggen.
Mijn schuld dat bepaalde activiteiten niet konden of ons gezin zich aan moest passen.
Mijn schuld dat….
En opeens beland je dan opnieuw in een proces van verdriet, huilen en loslaten…
Gevoelens die ik wel kon benoemen, maar die niemand echt begreep, want ik had toch ook niet gevraagd om deze situatie dus hoe kan het dan ‘jouw schuld’ zijn?
Loslaten en keuzes maken vraagt om veel moed.
‘Om te kunnen dienen moeten er ook mensen zijn die gediend willen worden’. Ik moest opeens weer aan die zin denken toen onlangs een voorganger in zijn preek inging op het verhaal van de 4 mannen die de verlamde man meenamen en bij Jezus brachten (Markus 2:1-13) en hij vroeg zich af hoe die verlamde man zich gevoeld moet hebben. Wat zou het met hem gedaan hebben om zo afhankelijk te zijn dat anderen hem moesten dragen? En ik? Ik vraag me af hoe zijn leven verlopen zou zijn als hij de moed niet had gehad om zich te laten dragen. Zou hij Jezus ooit ontmoet hebben? Zou hij genezen zijn?
Durf jij je te laten dragen?
Wat doe je met aangeboden hulp? Mensen bieden hulp aan en dat is absoluut goed bedoeld, maar als ziek zijn onderdeel is (geworden) van je leven heb je het als gezin ook nodig om het onderdeel van je leven te laten zijn. Om met elkaar daarin ook stabiliteit te vinden. Samen een weg te vinden die ook op langere termijn vol te houden is. Voor ons was dit met name belangrijk voor onze kinderen. Wat zou het met hen doen als er voortdurend verschillende mensen in huis zouden zijn? En mensen kunnen best hulp aanbieden, maar is het reëel op lange termijn?
Het is belangrijk om dan samen na te denken en te bespreken hoe jullie dat willen doen. Welke dingen wil/kun jij zelf nog doen? Waar wil je in investeren en was is je energie waard? Welke dingen kun je uit handen geven? Zo kun jij doen wat bijdraagt aan jouw kwaliteit van leven en daardoor dus ook dat van je man en gezin. Het gaat om dragen en gedragen worden!
Herken jij je in deze vragen en kun je wel wat inzicht gebruiken?
Wil je leren wat voor jou belangrijk is en welke waarden jouw kwaliteit van leven beïnvloeden en of jij je energie ook daadwerkelijk richt op die waarden die voor jou zo belangrijk zijn?
Laat het weten via een persoonlijk bericht of mail naar rianne@coachpraktijkmanna.nl en je ontvangt een vragenlijst in je mailbox die jou gaat helpen om hierin een stapje te kunnen zetten.
Lieve groet,
Rianne
