Eerder deelde ik al dat we in een week van onderzoeken zaten. Wanneer je kind niet lekker in zijn/haar vel zit kan dat enorm intensief zijn. Gevoelens van machteloosheid en onzekerheid strijden om voorrang. Je wil het beste voor je kind, maar soms weet je gewoon niet wat het beste dan is. Maar je gaat ervoor, je vecht ervoor, vooral omdat je zo graag je vrolijke, zorgzame, lieve meisje terug wil zien (of vaker tevoorschijn wil zien komen). Herken je dat?
Als moeder zat ook ik in die vechtmodus. Door de onderzoeken heen was ik op zoek naar antwoorden, erkenning. De hele zoektocht heb ik biddend gedaan, want eerlijk gezegd wist ik het ook niet meer. Al die verschillende inzichten en meningen en ik wilde het overgeven aan God. Hij weet toch wat ik, wat onze dochter nodig heeft? Maar toen het antwoord anders was dan we dachten was ik teleurgesteld, gefrustreerd, maar vooral werd ik onzeker. Heb ik het dan verkeerd gezien? Verkeerde keuzes gemaakt?
Ik wilde anderen overtuigen dat zíj het misschien niet zagen en vanuit mijn onzekerheid en behoefte aan een luisterend oor zette ik al m’n gedachten en teleurstelling op de mail…
Tot ik me realiseerde dat dat niet de juiste plek was. Ik mag moeder zijn met God als Vader! Hij weet wat ik nodig heb, wat onze kinderen nodig hebben.
Mag ik de dingen dan niet communiceren? Zeker wel, maar op dat moment deed ik het niet vanuit een ‘zuiver’ hart. Ik mag mijn emoties erkennen en uiten, maar niet ten kostte van anderen! Dus ik huil, ik sport en gooi daarin m’n frustratie eruit door extra zwaar en net een beetje meer te geven…
Dan opnieuw een mail waarin ik mijn kwetsbaarheid deel. M’n angst hoe het zal gaan als ik los ga laten en vooral m’n excuses, mocht ik iemand gekwetst hebben.
Al voel ik het vertrouwen even niet en vind ik het moeilijk vast te houden dat God weet wat Hij doet. Ik verlang ernaar een moeder te zijn met God als Vader dus leg ik het opnieuw (en opnieuw) in Zijn handen.
En ik mag stapje voor stapje loslaten en zien hoe prachtig ik, maar vooral ook hoe prachtig onze kinderen al zijn!
Een ruggensteuntje nodig!?
Het proces is nog niet ten einde, we zijn nog onderweg en ik ben dankbaar dat we, naast God, ook gebruik mogen maken van kundige hulpverleners die ons helpen om onszelf en elkaar beter te begrijpen, zodat ik als moeder ook mag groeien en onze kinderen mag laten voelen: ‘Ik ben blij dat jij er bent’, ‘Ik zie je’, ‘Voor mij ben je bijzonder’ Om mezelf nog beter af te leren stemmen op hun behoeften en te groeien in het geven van goede-moeder-boodschappen, waarbij ik ook rekening mag houden met mezelf!
Wat een cadeau om gewoon even een poosje te mogen leunen op anderen, het niet altijd zelf te hoeven weten.
Kun jij ook wel een ‘ruggensteuntje’ gebruiken?
Een luisterend oor, zodat jij niet alleen hoeft te geven, maar ook mag ontvangen om te kunnen groeien in wie je al bent?
Neem contact met me op en ik wil graag je ‘ruggensteuntje’ zijn, zodat ook jij weer mag leren ‘Leven vanuit vertrouwen’
Gun jij jezelf dat cadeau?
Dan zie ik je snel.
Lieve groet,
Rianne
