Hij ging vreemd met een collega, zij ontmoette een ander op de sportvereniging en nu zitten hun kinderen op de brokstukken van wat zij ervan hebben gemaakt. Eigen schuld, dikke bult?
Of zegt de Bijbel hier toch iets anders over?

Hoe ziet jou leven eruit? Ben je gelukkig getrouwd? Huisje, boompje, beestje? Alles goed voor elkaar? Of loopt het moeizaam of misschien is zelfs wel stuk gegaan, waarvan jij had gedacht dat dit nooit zou gebeuren.
Misschien heb je iemand in je omgeving waarbij je dit zag gebeuren en ik hoor de oordelen door de lucht vliegen:
‘Ja, maar zij ging vreemd, dus zij heeft er voor gekozen’ of
‘Ja, hij werkte altijd, dus dan kun je erop wachten’.

‘Wie van u zonder zonde is, laat die als eerste de steen op haar werpen!
Een scherpe maar heldere uitspraak van Jezus in Joh 8:7.
Denk je niet dat ouders in bovenstaande situatie, ook zonder alle opmerkingen en oordelen, genoeg op hun bord hebben?
Een vader of moeder is er niet mee geholpen om ‘veroordeeld’ te worden.
Wat er ook gebeurd is, je hoeft niemand de ‘schuld’ te geven.
Beiden zitten ze al in een rouwproces en wat heeft het dan voor zin om zulke opmerkingen te maken?

Nu praat je het goed!
Het lijkt wel of je het zo ‘goed’ praat, Rianne.
Nee, zeker niet, maar het is zo makkelijk op een ander te ‘schieten’ en al helemaal wanneer het gaat om seksueel gedrag of huwelijken (iets waar iedereen het over wil hebben, want dat is veelal makkelijk scoren), maar hoe staat het met mij? Met jou?
Wanneer ik iets vind van een ander zeg ik daarmee eigenlijk niet dat ik het beter doe? Dat ik beter ben?
Hebben we niet allemaal onze uitdagingen? Dingen waarin we niet sterk genoeg zijn en waarin we denken dat we dingen wel kunnen mixen en denken dat God wel een oogje toeknijpt? We kunnen niet God prijzen en daarbij ‘vergeten’ dat het evangelie ook ‘doen’ is.

Wie oordeelt, oordeelt ook zichzelf!
Rom 2:1 zegt: ‘Daarom bent u niet te verontschuldigen, o mens, wie u ook bent die anderen oordeelt, want waarin u de ander oordeelt, veroordeelt u uzelf. U immers die anderen oordeelt, doet dezelfde dingen’.
Ja, maar ik ben niet vreemdgegaan! Mijn huwelijk is prima!
Dat is geweldig! Dank God ervoor! En toch? Als ik denk dat ik het beter doe, beter ben dan ben ik hoogmoedig! En stel ik mezelf boven een ander… Hoe praat ik, hoe praat jij over anderen? En doe ik dat op een liefdevolle en respectvolle manier? Ik hoef niet verder te gaan dan in ons eigen gezin om te ontdekken dat ik het ook zo geweldig niet doe. Wanneer ik mijn stem verhef, omdat ik mijn geduld verlies. Wanneer ik mopper, omdat iemand anders z’n rotzooi niet heeft opgeruimd en ga zo maar door…

Ik geloof in een goed huwelijk!
Juíst omdat God dit heeft ingesteld om daarin Zichzelf te weerspiegelen. Dat zien we op meerdere plaatsen waar Jezus Zich vergelijkt met de Bruidegom en Zijn kerk met de Bruid en de opdracht om zo als man en vrouw met elkaar om te gaan (Zie Ef 5:22-33)
Ik geloof in een goed huwelijk als fundament en ik geloof dat hoe uitzichtloos het ook is er altijd een mogelijkheid is om er met God uit te komen.

Mét God!
Ooit hoorde ik iemand zeggen dat in een gebroken huwelijk één van beide (of allebei) hun identiteit in Christus verloren is. Als we geloven dat Christus in ons woont door Zijn Heilige Geest kan het toch niet zo zijn dat Christus strijdt tegen Christus?
Maar nogmaals, ook wanneer ik ongeduldig ben, schreeuw, onvriendelijk doe wordt de vrucht van de Geest (Gal 5:22) ook niet zichtbaar in mij. We zijn door Christus geen zondaren meer, maar het vraagt elke keer opnieuw om een keuze! Blijf ik wandelen naar het vlees (en mijn eigen begeerten) of belijd ik ze en leer ik wandelen door de Geest? We kunnen in ‘zonde vallen’, maar door Christus hoeven we niet te blijven liggen! En dat vraagt om moed en een nederige houding, naar jezelf, maar ook naar anderen!

Mag gebrokenheid er zijn?
We verlangen naar een leven zonder gebrokenheid! En dat is de hoopvolle toekomst waar we naar uit mogen zien, maar kunnen we ook eerlijk zeggen tegen elkaar dat iedereen gebroken is? Juíst daarom kwam Jezus toch naar deze aarde? Om heel te maken wat gebroken is? En dat geldt voor iedereen!

Ooit sprak ik een moeder die juist in het proces van een scheiding zat. Ik vond het ingewikkeld en had met haar kinderen te doen, maar ik zag ook háár verdriet. Haar pijn. Haar schuldgevoelens. Ik mocht daar ook eerlijk over zijn en natuurlijk wist zij ook al, wat ik ging zeggen: Dat het Gods bedoeling is dat het huwelijk een weerspiegeling is van Hem. Dat hoefde ik haar echt niet te vertellen! En toch mocht ik naar haar luisteren, aangeven wat ik vond en voelde en tegelijk konden we samen huilen om dat wat niet geworden was waar ze op hoopte.

Laat boven alles de liefde heersen!
Want de liefde is de band van de volmaaktheid (Kol 3:14) Natuurlijk geldt dat voor onze huwelijken en gezinnen, maar zou dat niet gelden voor onze onderlinge relaties? Hoe goed of minder goed we het ook doen?

En wat je situatie ook is, of je nu getrouwd bent of niet, of het lekker loopt of niet. Er kunnen allerlei dingen zijn waardoor jij het gevoel hebt dat je tekort schiet, dat je niet voldoet, dat het leven niet heeft gegeven waar je op hoopte of waar je naar verlangt en merk je dat jij je hierover vaak ‘schuldig’ voelt?

Gun jezelf dan een vernieuwde blik in de spiegel van Gods liefde en genade en leer ‘Leven vanuit vertrouwen!’
Vertrouwen dat Zijn genade groter is dan alles wat jou leven kan beheersen!

Wil je ontdekken hoe ik je daarbij kan helpen?
Neem contact met me op.

Ik gun je dat je Zijn liefde (opnieuw) mag ontdekken, zodat je op kunt staan en met Hem verder kunt gaan!

Lieve groet,
Rianne