De vorige blog was al geschreven, maar zoals regelmatig gebeurt, gebeurde ook nu.
Ik werd geconfronteerd met m’n eigen advies.

Voor de verjaardag van onze dochter had ik twee eenvoudige traktaties opgezocht waaruit ze kon kiezen. Ze had gekozen, maar kwam die middag uit school met de vraag of er niet iets anders was. En ja hoor… Ik stapte in één van m’n valkuilen en vertelde haar over andere opties (die ik eigenlijk bewust had weggelaten vanwege de voorbereiding), maar je raadt het al. Die vond ze toch leuker en eerlijk gezegd is het ook een traktatie die beter past bij haar en haar hobby, namelijk turnen.

Belofte maakt schuld…
Een beetje balend van het feit dat ik toch overstag was gegaan begon ik moedig met het maken van leuke prikkers. Ik ging aan de keukentafel zitten met een lekker muziekje erbij en maakte het zo toch een beetje goed met mezelf…

Tot onze dochter erbij komt zitten en wil schilderen, wat niet lukt zoals ze in haar hoofd heeft, mede omdat ze al overprikkeld is van de schooldag. Ik vind dat ze het toch echt alleen moet doen want ik ben tenslotte al hartstikke m’n best aan het doen voor haar…

Je raadt het al…
Zij raakt gefrustreerder en ik ook en uiteindelijk zijn we allebei boos, teleurgesteld en verdrietig…

Ben ik dan geen goede moeder?
Dat gevoel kan me op zo’n moment enorm overweldigen, maar opeens werd ik herinnert aan wat ik eerder schreef…
Het gaat om de emotionele verbondenheid. Het is eigenlijk haar manier om aan te geven dat ze me nodig heeft.

Dus…
Als we allebei tot rust gekomen zijn, zoek ik m’n dochter op om m’n excuses aan te bieden dat ik tegen haar had geschreeuwd (en ja, dan moet ik echt wel even over mijn eigen koppigheid en overtuiging heenstappen dat ik toch wel haar moeder ben en zij respectvol hoort te zijn).

We spreken het uit, zeggen sorry en we zijn weer in verbinding.

Het gaat weleens mis.
En toch?

Dit zijn momenten die we allemaal wel tegen komen, maar wat een rust geeft het wanneer we mogen weten dat er altijd een weg terug is. Juist als moeder die met Jezus wil leven, zijn dit de momenten waarop we zelf mogen groeien en oefenen om nederig te zijn en tegelijk momenten om een voorbeeld te zijn voor je kinderen. Waarin we ze niet alleen kunnen vertellen, maar ook laten zien dat je altijd om vergeving kunt vragen en vergeving kunt geven, omdat jezelf vergeven bent. Dat je fouten mag maken en ervan mag leren en dat die fouten niets afdoen van jullie liefde voor elkaar. Ook daarin wordt Jezus’ liefde zichtbaar! Liefde die onvoorwaardelijk is!

Ik ben geliefd…
…en ja ik doe het dus weleens (of soms wat vaker) fout als moeder, maar ik mag rust vinden in Hem en zo ook weer in ons gezin.

Wat een vreugde om ook mijn ‘moeder zijn’ niet alleen te hoeven doen!

Ervaar jij het ook als een vreugde om moeder te zijn of vind je het (op dit moment) vooral best pittig om steeds maar weer beschikbaar te ‘moeten’ zijn? Omdat je zelf minder energie hebt, het lastig vindt om alle ballen in de lucht te houden of omdat je kinderen extra zorg vragen?

Stuur me gerust een bericht en ik denk graag met je mee!

Wanneer je het inderdaad als pittig ervaart (wat we allemaal wel eens een periode kunnen hebben) is het juíst belangrijk dat je leert om eerst voor jezelf te zorgen! Wil je daarin echt verschil maken voor nu EN de toekomst dan is het nodig om de ‘wortel’ eruit te halen (daarover meer in de volgende blog die jullie nog tegoed hebben).

Lieve groet,
Rianne