Sinds enkele maanden hebben we gezinsuitbreiding. We mogen als buddy-gezin fungeren voor een jonge vrouw die we mochten leren kennen én opnemen in ons gezin. Wat een verandering! Een veranderende gezinssituatie (op welke manier dan ook) heeft altijd impact en het is goed om je daarvan bewust te zijn. Waarom? Lees snel verder.

Toen we met onze kinderen bespraken dat Saar (niet haar echte naam) wel een buddy-gezin kon gebruiken en we hen uitlegden waarom zeiden ze: ‘Dan krijgen we er eigenlijk een oudste zus bij’. Kan dat wel? Is dat niet juist bedreigend?
Waarom mag Saar niet gewoon Saar zijn in ons gezin? En als de relatie groeit mag het dan lieve Saar zijn?

Door er een ‘rol’ aan te hangen schept dat ook verwachtingen en als wij haar als zus en/of dochter zouden zien moet zij ons dan als ‘ouders’ zien? En hoe is dat voor onze oudste? Is hij die plek dan kwijt?

Als ik haar ‘moeder’ wil zijn, heeft zij dan nog voldoende ruimte voor haar emoties richting haar moeder (en vader)? Of ontneem ik haar dan die ruimte om te mogen huilen? Vragen te hebben? Dingen niet te kunnen begrijpen?

Ik denk dat het juist mooi is wanneer Saar gewoon Saar mag zijn. We mogen genieten van haar verhalen, ideeën, humor, creativiteit, gezelligheid enz. Ze mag ons inspireren en verrijken en ja, haar behoeften mogen er ook zijn en dat vraagt soms ook even wat meer van onze tijd en aandacht, maar dat doen onze behoeften en die van onze kinderen ook!
Dat is juist mooi! Dat zij mag leren een plek te ontvangen om te ‘zijn’.
Niet alleen bij ons, maar ook door de ogen van God. Dat ze mag leren wat onvoorwaardelijke liefde is (al zijn wij zeker niet volmaakt!!) Maar we doen het samen, met elkaar, in afhankelijk van dezelfde Vader!

Hoort ze er dan wel écht bij?
Ja zeker! De tafel voelt leeg als ze er niet is. Wanneer ze enkele dagen niet bij ons thuis is, is het stil in huis en missen we haar. Ze heeft niet alleen een plek in ons huis, maar ook een hele grote plaats in ons hart ingenomen. Als ik eerlijk ben wist ik niet dat het kon… Zoveel van iemand houden dat je pijn voelt, wanneer zij pijn heeft. Dat gevoelens van machteloosheid je net zo kunnen overvallen, zoals dat is, als moeder, wanneer je kinderen niet lekker in hun vel zitten en jij de oplossing niet hebt… We mogen samen lachen en samen huilen, samen vieren en samen rouwen. 100% als gezin! Samen! In liefde verbonden.

Geniet van de verschillen en leer van elkaar!
Ondanks dat het soms best zoeken was en is en in het begin ongemakkelijk, omdat we elkaar niet zo goed kennen is het juíst ook mooi om met elkaar te kijken en luisteren naar elkaar. Te genieten van de verschillen en te leren van elkaar!
We hebben dezelfde Hemelse Vader en Hij heeft haar, als Zijn geliefde dochter, toegevoegd aan ons gezin.

Of je nu biologische moeder bent, pleegmoeder, adoptiemoeder of de ‘moederrol’ gekregen hebt omdat kinderen aan jouw verantwoordelijkheid zijn toevertrouwd maakt niet.
Het gaat om de vraag: kun jij, mag jij moeder zijn met God als Vader?
Mag Hij jouw fundament zijn? Waar jij onvoorwaardelijk geliefd bent en die liefde door mag geven?

Of worstel je ermee? Ben je bang dat je het niet goed doet? Lijkt de taak van ouderschap en opvoeden te groot?

Dan nodig ik je uit voor de eerstvolgende ‘Koffie to GO!’ om hierover met andere moeders over van gedachten te wisselen, geïnspireerd te worden en elkaar te bemoedigen.
Mis ‘m niet en houdt m’n social media in de gaten!
(Facebook: Coachpraktijk Manna / Instagram: riannevwvs)

Ontmoet ik je binnenkort?

Lieve groet,
Rianne