Onlangs had ik contact met een vrouw die al enkele jaren worstelt met ziekte, eenzaamheid, niet kunnen doen wat ze graag zou willen en zei schrijft: ‘Mijn grootste bron van kracht is toch het Woord van God. Ik ben God wel heel dankbaar dat ik de tijd heb om me steeds meer in de Bijbel te kunnen verdiepen. Ik ben volledig afgekeurd, zat in de zorg, het mooiste beroep. Nu heb ik geen collega’s meer en vriendinnen hebben hun werk. Iedereen zijn leven gaat door en dat van mij staat stil. Verdrietig, eenzaam en zwaar vind ik het’.
Die wisselende emoties van dankbaarheid aan de ene kant en eenzaamheid en verdriet aan de anderen kant…
Zien wat God doet in je leven en tegelijk je afvragen waar Hij is…
Herken jij dat ook? Zo erg dat je er zelf van in de war raakt en hoe kun je het dan met anderen delen, als je het zelf al niet kunt begrijpen? In deze blog geef ik je tips hoe je er mee om kunt gaan en welke 4 fases (rouwtaken) je doorloopt wanneer je door zo’n moeilijk proces van strijd, zorgen, rouw en loslaten heen gaat…

Rouwen is veel meer dan huilen om het missen van een geliefde.
Alles wat in het leven anders gaat dan je had gehoopt of verwacht. Dromen die in duigen vallen, verhuizen, een huwelijk wat anders loopt dan gehoopt, je baan verliezen, je gezondheid kwijtraken en daarin bij moeten stellen… In alle dingen die je meemaakt in het leven waarin je het gevoel van verlies ervaart ga je in meer of mindere mate door de verschillende fases van ‘rouw’ waarin de emoties de je ervaart ook heel ‘rauw’ kunnen zijn. Wat doet dat met je en welke fases zijn dat? Manu Keirse beschrijft de volgende fases in het boek: Helpen bij verlies en verdriet.

1) De werkelijkheid van het verlies onder ogen zien.
Om ruimte te kunnen geven aan de ‘rauwe’ emoties die de gebeurtenissen in jouw leven, je leven op z’n kop hebben gezet, is het eerst nodig om te erkennen dat dit ‘verlies’ er is. Dat is een proces. Het kan soms een tijd duren voordat je hart voelt wat je hoofd al begrijpt. Je kunt het ervaren als ‘verdoofd’ zijn. En dat is op zich heel waardevol, want dat stelt ons in staat om de pijn die je ervaart in kleine hapjes binnen te laten, maar wanneer je de realiteit blijft ontkennen en door probeert te leven zoals voor de gebeurtenis of je gezondheid die je in de steek gelaten heeft, dan loop je vast. Het is belangrijk dat jij je verhaal kunt vertellen en dat anderen er naar luisteren. Dat helpt om de puzzelstukjes op z’n plek te laten vallen en te kunnen ordenen wat wel of niet lukt.

2) De pijn van het verlies ervaren.
Wanneer je zelf door een heftige periode heengaat zul je vast ervaren hebben dat pijn en verdriet je overvallen op momenten dat je het niet verwacht of zelfs op momenten dat jij er eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Toch is de enige manier om te kunnen overleven dat je hier dwars door heengaat. En dat vraagt om enorme moed en kwetsbaarheid. Het is belangrijk om te beseffen dat ook boosheid hierin een rol kan spelen. Dat je boos kunt zijn op alles en iedereen om je heen, wat het gevolg is van de omstandigheden. Welke emoties je ook ervaart. Je moet ze kunnen uiten! (Meer over het uiten van emoties en hoe nodig dat is kun je teruglezen in mijn blog voor jou: https://coachpraktijkmanna.nl/ik-reageer-vaak-geprikkeld-maar-eigenlijk-weet-ik-niet-eens-goed-waarom/)
En al bedoelen mensen het goed en zullen ze proberen je precies te vertellen wat, wanneer en hoe jij je moet voelen, mag je dicht bij jezelf blijft, want alleen jij zelf weet hoe jij je voelt!

3) Aanpassen aan de wereld na verlies.
Om je leven weer op te kunnen pakken en er de ‘zin’ weer in te kunnen vinden is het nodig dat jij je leert aanpassen aan de nieuwe situatie. Hoe leef je verder? Wat kan ik wel of niet meer? En dat houdt niet alleen in dat je misschien keuzes moet maken om bepaalde taken of activiteiten los te laten of aan anderen over te laten, maar dat betekent ook dat je een nieuw beeld over jezelf moet zien te vinden. Los van hoe het was, maar kijkend naar hoe het nu is. Dit gaat niet lukken als je niet leert aanpassen, maar vast blijft houden aan hoe je het zou willen of hoe het was vóór het verlies of de gebeurtenis. Je hebt het nodig om te ontdekken wat goed voor je voelt. Welke taken of activiteiten je nieuwe energie geven, zodat je het vol kunt houden en in alles heb je het nodig om voldoende rust in te bouwen. Het ‘werken’ aan deze taken vraagt veel van je en kan je zelfs van je nachtrust beroven en dan is het nodig dat je dat overdag compenseert.

4) Herinneren en weer leren genieten.
Om een beetje grip te kunnen krijgen op wat het verlies voor je betekent kun je je afvragen wat het verschil is in je dagelijks leven. Wat mis je het meest? Wat zijn de moeilijkste momenten? En vraag je af wat je moet leren om er weer grip op te krijgen. Heb je er hulp bij nodig en aan wie kun je die hulp vragen? Mensen die proberen je aan te zetten om je erover heen te zetten en het los te laten, helpen je niet op weg. Verdriet is niet je vijand. Je hoeft het verlies niet in de eerste plaats te accepteren, de pijn erover mag er zijn, maar je mag zoeken naar mogelijkheden om er verder mee te leven.

Doe vooral wat bij jou past en neem de tijd die jij nodig hebt! Een ander kan niet voor je invullen hoe veel of hoe lang je er mee bezig mag zijn en al kunnen de meest ‘rauwe’ randjes op d’n duur anders gaan voelen, ze kunnen er opeens ook weer aanwezig zijn. Omdat in elke nieuwe fase in je leven je ook opeens weer kunt ervaren wat je kwijtgeraakt bent… Bovenstaande taken volgen dus ook niet altijd keurig op elkaar, maar lopen ook door elkaar heen. Je kunt soms stappen hebben gezet en opeens weer een stapje terug moeten zetten…

Wanneer je naast iemand staat…
… is het in de eerste plaats belangrijk dat je luistert. Laat de ander maar vertellen, ook al vertelt hij/zij het al voor de 10e keer. Het helpt! Wees niet bang voor de emoties, maar laat ze er zijn. Wuif ze niet weg, maar geef ruimte en bedenk dat je GEEN advies hoeft te geven, want iedereen beleeft het op zijn eigen manier. Als je het niet begrijpt, probeer dan ook niet te doen alsof, maar wees eerlijk. Vertel gerust dat je niet helemaal begrijpt wat de ander doormaakt, maar dat je er wel wil zijn voor de ander.

Heb ik dan alle antwoorden?
Nee, zeker niet! Ook ik worstelde en worstel nog met vragen. En natuurlijk wil ik helpen om je concrete handvatten te geven en dat zal ik ook doen, maar er komen ook moedige vrouwen in m’n praktijk die het heel zwaar hebben en voor wie elke dag een strijd is. En soms ga ik letterlijk naast hen zitten, zodat ze tegen me aan kunnen leunen en m’n schouder gebruiken om uit te huilen. Ook dat is goed, want ik weet hoeveel lucht dat weer kan geven om die dag aan te kunnen…

Heb jij hulp nodig?
Vraag jij weleens om hulp? Welke vragen durf je wel te stellen en welke vragen vind je lastig?
Deel ze in de reacties, zodat we (h)erkenning kunnen vinden, want dat geeft moed en het gevoel dat niet alleen jij ‘worstelt’.

Lieve groet,
Rianne