Moegestreden lag ik daar… Op de bank. Ook deze dag was ik was ik opgestaan met de vraag: ‘Hoe bereik ik de avond vandaag?’ Met de zorg voor ons jonge gezin, ons huis, eten koken en niet te veel willen doen, want morgen wacht weer een werkdag dus vandaag kan ik niet al m’n energie opgebruiken. Eigenlijk een rare gedachte… M’n energie niet opgebruiken, want de dag is pas net begonnen en m’n energie is al op…

Waar is Rianne gebleven? Die enthousiaste, spontane meid. Die voor 200 procent gaat voor haar studie, die zich vol inzet voor haar baan naast haar studie, die het liefst elke avond op pad is om in contact te zijn met andere mensen en liever niet thuis op haar kamer zit. Waar ben ik m’n spontaniteit kwijtgeraakt en hoe ben ik verzeild geraakt waar ik nu ben? Eerst een burn-out en vervolgens blijven ‘knokken’ met de verminderde energie die is overgebleven en de vele hoofdpijnklachten.

Vandaag (28 april) slag ik m’n stiltedagboek van Mirjam van der Vegt open. Ik steek een kaarsje aan en ik neem de tijd om te ‘zijn’. In alle rust en stilte, te zijn wie ik ben. Te zijn bij mijn Hemelse Vader en ik lees het verhaal van Hagar in Genesis 21:14-20.

Ondanks alles staat Abraham wel vroeg op om Hagar brood en water te geven en haar weg te sturen. Tot het laatste moment zorgt hij voor haar. Hoe zal het afscheid geweest zijn? Huilen, knuffels, kussen? Of kil, elkaar negeren, boos, verward misschien? Hoe het ook zal zijn geweest, Abrahams zorg getuigt toch wel van verantwoordelijkheid en toch…? Hij stuurt haar weg!

VAN WIE OF WAT HEB JIJ AFSCHEID MOETEN NEMEN WAT NOG STEEDS PIJN DOET?
Denk eens even na over deze vraag. Waar ben je teleurgesteld over? Wat is niet gelopen zoals je hoopte? Waar voel je je misschien schuldig over?

Toen ik deze vraag enkele jaren geleden onder ogen moest komen ontdekte ik dat ik ‘afscheid’ moest nemen van mijn beeld van wie Rianne was. Toen een jaar of 17-18 en inmiddels een volwassen vrouw, getrouwd, met een gezin én verminderde energie en hoofdpijn! Dat was wie ik op dat moment was. En o wat deed het pijn en wat is de weg lang geweest! Maar door mezelf niet te blijven vergelijken met de Rianne van toen, maar te leren zien wie ik ben en van daaruit te doen wat WEL kan. Vooral door al m’n teleurstellingen in het leven en vooral in mezelf te verwerken. Door de schuldgevoelens naar ons gezin, m’n man te gaan ontdekken en te zien hoe het toch kwam dat ik mezelf zoveel had opgelegd. VERLIESMOMENTEN van dat wat ik hoopte of van mezelf verwachtte en het niet (meer) waar kon maken, doordat mijn lichaam het niet meer aan kon… En ik ging door een proces van huilen, rouwen, gevoelens serieus nemen, opstaan, schrijven, revalidatie, bidden, zoeken, vechten, loslaten.

HET MOOISTE WAT JE KUNT VINDEN BEN JE ZELF!
En zo mocht ik mezelf vinden! Ontdekken waar ik blij van wordt. Wat me energie geeft in plaats van bezig zijn met dingen die me energie kosten en een balans vinden om met m’n energieniveau, die nogal wispelturig was in die tijd, te DOEN WAT IK KON en ER VAN TE KUNNEN GENIETEN!!

Hoe zou het voor jou zijn om datgene wat nog elke dag pijn doet los te laten? Wat zou het je opleveren als je kunt ontdekken wie je bent en op te staan vanuit je kracht in plaats van te blijven waar je nu bent?

GUN JIJ JEZELF? Ik gun het je in elk geval wel, omdat ik heb ontdekt hoeveel meer rust, vreugde en vrede dat geeft! Wil jij dat ook?

Neem dan nu contact met me op en we gaan samen, zoekend en biddend op weg om te VINDEN WIE JE AL BENT!

Lieve groet,
Rianne.