Vandaag denk ik even niet na over m’n zinnen en besteed ik geen tijd aan een mooi plaatje en de geplande volgorde van het bloggen. Vandaag gewoon even delen… Vanuit m’n hart. Gewoon zoals ik het van me af schreef in m’n stille tijd vanmorgen…
Vader, hier ben ik. Vergeeft me dat ik me zo vastklampte aan rust, meer nog dan ik me aan U vastklampte. Niet de rust en het oplossen van alle problemen zullen me vrede geven, maar U geeft het.
En hoe meer ik VERLANGDE naar RUST, en het is er nog niet, hoe OPGEJAAGDER en WANHOPIGER ik werd. En een makkelijke prooi, want de stemmen werden klonken steeds harder: ‘Je bid wel, maar er gebeurt helemaal niets’. ‘Je schrijft wel leuk over vrede en ervaren en vertrouwen hebben, maar je bakt er zelf ook niks van’.
En opeens DRAAIDE HET OM MIJ, om MIJN ONRUST.
IK VERLANGDE NAAR RUST, MAAR NAM DIE NIET.
Zoveel dingen nog te doen. Zoveel wat gaande is en aandacht en energie vraagt: m’n gezondheid, ons gezin, werk op school, de praktijk, ons nieuwe huis, de verhuizing enz. enz.
TOT IK DE EERSTE STAPPEN ZETTE.
Vrijdag besloot ik even niet te bloggen (en toch schrijf ik dit nu, dat rolt er dan opeens uit).
Gisterochtend heb ik me LATEN VALLEN.
EINDELIJK, zou ik haast willen zeggen en tegelijk zie ik haarscherp dat ik opnieuw in M’N EIGEN VALKUIL BEN GESTAPT!
Wel VOELEN wat ik nodig heb; rust, maar die niet nemen.
Sterker nog: ik liet me opjagen door m’n to-do-lijstje. Zolang ik maar doorga, hou ik het wel vol. En hoe harder ik doorga, hoe eerder dat lijstje ‘klaar’ is en DAN KOMT ER RUST.
LEUGENS ZIJN HET!
Ik weet niet hoe het bij jou is lieven vrouw, moeder, zus, dochter, juf (of welk beroep je ook hebt). Er staat altijd wel weer iets op die lijst. Of er gebeurt altijd wel iets in je gezin, familie, relaties die je aandacht vragen.
Gisteren liet ik het allemaal gaan.
Na een onrustige nacht en moeizame start bracht ik onze kinderen naar school en ik SLIKTE DE TRANEN WEG.
Ik ging hardlopen en een traan rolde over m’n wang en ik WREEF HET WEG, maar de spanning, de moedeloosheid van dingen die gebeuren die ik niet kan veranderen.
De machteloosheid van het zien dat geliefden (lees gezinslid) niet lekker in hun vel zitten.
Ik stap de schuur binnen en de TRANEN ROLLEN en EINDELIJK, EINDELIJK HOU IK ME NIET MEER GROOT!
Ik doe m’n bokshandschoenen aan en boks het van me af. Al die gevoelens, zomaar heel even (ik voel het nu nog 😉 en de huilbui komt vanzelf. Ik ga huilend douchen, zet koffie en fiets naar de bouw. Ik drink huilend koffie met m’n man en deel m’n gevoelens van machteloosheid en BESLUIT het RUSTIG AAN TE DOEN die dag.
Me alleen te richten op het vieren van een verjaardag die middag…
En al zijn de omstandigheden niet veranderd KIES IK EVEN VOOR RUST, EINDELIJK.
En ja, dan lijkt de ONRUST eerst NOG GROTER te worden, maar ik wil de LEUGENS DOORBREKEN die me blijven OPJAGEN.
Ik app een vriendin om ergens in deze dagen te gaan wandelen (we hopen morgenochtend te gaan).
Ik app m’n medestrijders van de training ‘Versla-je-eigen-Goliath’, die ik eerder volgde bij @Glimkracht, om mee te bidden en vandaag geef ik, na m’n enige afspraak vanmorgen m’n to-do-lijstje een dagje vrij en ik zie wel waar ik zin in heb en wat ik ga doen…
Om te VOELEN, om er te ZIJN.
Herken je dat? Dat je soms zo heen en weer wordt geslingerd en je op laat jagen door alles wat ‘moet’?
Doordat ik m’n behoeften en valkuilen heb leren kennen herken ik het eerder en kan ik daar keuzes in maken (al ben ik best koppig, zo blijkt, en wil ik er niet altijd aan toe geven en het ‘zelluf’ doen). Toch leer ik op tijd terug te keren naar mezelf.
Wat zou het jou opleveren als jij die keuze zou (leren) maken? Om terug te keren naar jezelf?
Meld je dan nu aan en we gaan samen op zoek. We nemen samen jouw hobbels en gaan samen jouw bergen te lijf. Ik ben dankbaar voor de mensen om mij heen die dat ook doen en ik leer meer en meer er ook gebruik van te maken… Je hoef het niet alleen te doen (ik ook niet 😉
Terwijl ik dit schrijf voel ik me dankbaar voor het afrondende gesprek dat ik zojuist mocht hebben. Voor de reis die met haar af mocht leggen en voor wat God doet in haar en mijn leven… Ik kijk uit naar jou, om ook met jou (en God) op weg te gaan. Zelfs als ik, als wij de antwoorden niet hebben wil Hij werken! Door de ontmoetingen en de gesprekken heen! God is goed!
Lieve groet,
Rianne.
