Voel jij je ook weleens lamgeslagen? Teleurgesteld door wat het leven je brengt? En ben je daardoor onbedoeld in een ‘slachtofferrol’ terecht gekomen?

Je bent niet de enige. Ik neem je mee langs mijn weg van herstel.

Voordat ik begon aan de revalidatie was mijn focus gericht op genezing en herstel dat het soms verlammend was wanneer het na enkele ‘goede’ dagen toch weer mis ging. Door de jaren heen waren er patronen ontstaan en hadden anderen verantwoordelijkheden van me overgenomen. Ik wilde wel verder, maar wist niet hoe? En door steeds opnieuw weer terug ‘in de put’ te zakken als het minder ging bleef ik enerzijds hopen op genezing en anderzijds hangen in de slachtofferrol. Niet zo zeer bewust, want ik deed écht mijn best, maar het gebeurde gewoon…

In de praktijk zijn we geneigd om toegezegde zegen te verwarren met verlangde voorspoed en raken in de war als die uitblijft. (Uit: toen ongeloof nog heel gewoon was van Ds. P. Visser).

En toch?!

Als ik lees in Jesaja 41 staat er tot drie keer toe: ‘Ik help je!’ (vers 10, 13 en 14). En ik weet niet precies hoe ik vers 3 in de context uit moet leggen waar staat: ‘Hij achtervolgde hen, trok verder in vrede, over een pad dat hij met zijn voeten niet eerder betrad’. Toen ik het las raakte het me. Terugkijkend zie ik dat God me al die tijd achtervolgde, ook of misschien wel júist toen het moeilijk was. En stapje voor stapje meer en meer vrede gaf en mij een pad liet betreden dat ik niet eerder betreden had.

Wie heeft dit gedaan? (vers 4). ‘Ik de HEERE, Die de Eerste ben, en bij de laatsten ben Ik Dezelfde.’ Hoe dan? Niet alleen Híj moedigt je aan, maar Hij doet dat ook door mensen in te schakelen. ‘De een hielp de ander, tegen zijn broeder zei hij: Wees sterk!’ (vers 6). De vakman bemoedigde de edelsmid door te zeggen: Het is goed. (vers 7).

Zo bracht God ook mensen op mijn pad die me hielpen en aanmoedigde en een zetje gaven in de juiste richting op de weg van vrede. Zo was daar Pim* die met me een rondje wandelde. Elke stap die ik deed, deed pijn in m’n lichaam. Hij vroeg: ‘Welke kleuren zie je om je heen? En welke vormen?’ Zo leerde hij me stap voor stap weer oog te krijgen voor m’n omgeving.

Dan Jasper* die me een spiegel voorhield. Hij vroeg me: ‘Jij wil toch aardig gevonden worden? En dan krijg je een welgemeend compliment van iemand en dan wimpel je die weg! Nou, lekker aardig!’ En stapje voor stapje mocht ik leren complimenten te aanvaarden en in te zien dat ik waardevol ben zoals ik ben.

En dan was daar nog Matthijn*. Hij zette me op een balanceerbal (zo’n halve bal op de grond) met als doel: blijf op die bal, terwijl hij allemaal ballen naar me toe gooide. Misschien voel je het al aankomen, want wat deed ik m’n best om al die ballen te vangen en te pakken te krijgen. Wat was dat ‘hard werken’. Opnieuw kreeg ik de opdracht: blijf op die bal, blijf in balans. En de ene bal kon ik vangen, de andere terugslaan en de volgende voorbij laten gaan. Zo leerde hij me stapje voor stapje inzien dat ik alleen verantwoordelijkheid kan dragen voor de dingen die ook mijn verantwoordelijkheid zijn.

Vorige week las ik daarover in de 40-dagenkalender van Tearfund: Verantwoordelijkheid is zelfbeschikking. En zelfbeschikking is het tegenovergestelde van slachtofferschap en daarmee onderdeel van genezing.

Dát heb ik mogen ervaren en stapje voor stapje mocht ik gaan op de weg van vrede, met één stap tegelijk en soms zelfs weer even een stapje terug. Maar steeds opnieuw met de bemoediging van God zelf: ‘U bent Mijn dienaar, Ik heb u verkozen, Ik heb u niet verworpen. Wees niet bevreesd, want Ik ben met u, wees niet verschrikt, want Ik ben uw God. Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met Mijn rechterhand, die gerechtigheid werkt.’ (vers 9b en 10).

*niet hun echte namen.