Als ik eerlijk ben over hoe het met me gaat dan voel ik me ‘overwhelmed’. Het is veel in deze weken voor het einde van een schooljaar. Groepsplannen, rapporten, overdrachten, leerlingbespreking, lokaal opruimen, een zieke collega. En door alle prikkels voel ik me opgejaagd. Toch ervaar ik dat ik de vrijheid heb om te kiezen… En dat is niet altijd zo geweest…

Begin vorige week schreef ik een gedicht:
‘Ik hoef het niet te dragen,
dat heeft U gedaan.
Ik hoef het niet te doen,
dat heeft U gedaan.
Ik mag ontvangen
om niet
vanuit Uw onmetelijke liefde
heeft U het gedaan.’

Altijd was ik bezig met presteren. Alles deed ik voor 200% en ik gaf mezelf helemaal. Misschien herken je dat wel. Het presteren bepaalt wat je doet en eigenlijk is je diepste verlangen dat je gezien wordt, gehoord wordt. Dat er iemand is die tegen je zegt: ‘Goed gedaan, ik ben trots op je’. Toen ik in m’n burn-out terecht kwam en na een reïntegratietraject erachter kwam dat ik omwille van m’n energie en ons jonge gezin m’n baan in het ZML-onderwijs op moest zeggen, kwam ik erachter hoeveel ik van mijn identiteit haalde uit wat ik deed. Als mensen me vroegen wat voor werk ik deed en ik vertelde dat ik in ZML-onderwijs werkte met leerlingen met autisme en aanverwante stoornissen kreeg ik vaak te horen: ‘Dat zou ik écht niet kunnen’. Ik moest met vallen en opstaan ontdekken dat ik niet ben wat ik doe, maar dat ik mag zijn wie ik ben. Zo zegt de Bijbel het ook. God kijkt naar jou en Zijn oog is op jou (psalm 33:18). Niet om wat je doet, maar Zijn oog is op jou als je het van Hem verwacht. Vanaf het moment dat ik dat voor het eerst echt diep van binnen mocht ervaren dat ik Zijn geliefde dochter ben, ook als ik de hele dag uitgeput op de bank lag, kon ik los gaan laten. Elke keer opnieuw het bij Hem neerleggen. Hij heeft het gedaan en Hij is bij mij en gaat voor mij uit, ook als ik het niet begrijp.

De prikkelgevoeligheid is onderdeel van wie ik ben. Het hoort bij mij en ik mag er mee leren omgaan. En de ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Zo heb ik ontdekt dat in het onderwijs werken op donderdag en vrijdag voor mij ideaal is. Dan kan ik op zaterdag thuis m’n dingen doen in een rustiger tempo en me aanpassen aan wat m’n lichaam me laat merken.
Zo kon ik ervoor kiezen om in de afgelopen week extra te werken, omdat ik weet dat het tijdelijk is en ik weet dat het me helpt om los te laten als we straks vakantie krijgen. Tegelijk merk ik dan in het weekend dat ik op ‘noodenergie’ ben doorgegaan en ik vaker moet gaan liggen en meer rustmomenten moet plannen. En dat is niet erg, ALS HET TIJDELIJK IS. En tegelijk kan ik uitkijken naar dinsdagochtend (19 juli). Dan heb ik geen afspraken en heb ik besloten om alleen te doen waar ik zin in heb, om weer helemaal in de rust te komen voordat de vakantie begint en de kinderen de hele week thuis zijn.
Ik hoef er NIET MEER TEGEN TE VECHTEN, maar ik heb het mogen OMARMEN!

LUKT DAT ALTIJD?
Nee!
Als ik dan weer met veel pijn in m’n benen op de bank hang en mezelf in de weg zit kost het me moeite om de stemmen in m’n hoofd te negeren die schreeuwen: ‘Zie je wel, je kunt het niet’, ‘Het is te veel’, ‘Je wil jezelf bewijzen’. En soms moet ik tot de ontdekking komen dat ‘mezelf bewijzen’ inderdaad m’n motief is, maar doordat ik het herken en erken kan ik er wat mee. Het kan dus echt lastig zijn, maar het beheerst me niet meer.

Terwijl ik het ook zo mag zien dat ik zaterdag tijd en ruimte had om rapporten te schrijven en daardoor dus ruimte had om te helpen (extra te werken). Soms kost dat iets, ja, maar dat is niet altijd verkeerd. ALS HET MAAR EEN BEWUSTE KEUZE IS!
GEEN PLEASEN MEER.
Ja zeggen tegen het één is een nee tegen het ander dus je MOET LEREN KIEZEN.

PERFECTIONISME EEN VERSLAVING?
Waar het bij perfectionisme gaat om erkenning of vanuit wantrouwen (als ik het niet doe, doet niemand het), kies ik nu zelf.
Natuurlijk is het nog steeds fijn om een compliment te krijgen of een dankjewel te horen voor je extra inzet (zeker als je eerste liefdestaal ‘positieve woorden’ is), maar als een ander dat niet doet ben je er niet meer van afhankelijk.
Om iets aan je perfectionisme (of welke verslaving dan ook) te kunnen doen, is het allereerst belangrijk dat je zelf beseft dat jij niet meer degene bent die controle heeft over je eigen gedrag. JE GEDRAG HEEFT CONTROLE OVER JOU. Je kunt relativeren wat je wilt, maar het blijft bestaan… Door te onderzoeken welke behoeften eronder liggen en waardoor het patroon van pleasen/perfectionisme is ontstaan kun je het gaan herkennen en erkennen…

JE MAG WETEN DAT JE GELIEFD BENT!
Niet om wat je doet, maar om wie je bent. En daar horen beperkingen bij! Je KUNT EN HOEFT NIET ALLES zelf te kunnen of te doen. Hoe harder je daar tegen vecht, hoe meer het je kost.

JIJ BENT UNIEK GEMAAKT en niemand anders kan de dingen doen zoals jij ze doet met jouw persoonlijke karakter, emoties, jouw verhaal.

We hebben elkaar nodig. Soms mag je meer geven en soms is het nodig meer te ontvangen, maar het is goed. Juist in de christelijke cultuur vinden we ‘dienen’ een belangrijke waarde, maar om te kunnen ‘dienen’ zijn er ook mensen nodig die kwetsbaar durven ontvangen…

Wat is voor jou belangrijk? Herken je de signalen van je lichaam, die bedoelt zijn om je te beschermen? Kun en mag je er nog naar luisteren van jezelf of ‘moet’ je altijd maar weer door? Welke plek heb jij zelf in het maken van je keuzes? En je huwelijk/gezin?

Wil je wel kiezen, maar weet je niet waar je moet beginnen? Heb je het al zo lang onderdrukt waardoor je misschien zelfs niet meer weet wie je bent of wat jij nodig hebt?

Meld je dan nu aan en we gaan samen op zoek naar hoe jij bent gevormd en wat je nodig hebt om patronen die je leven lijken te beheersen te doorbreken, zodat je meer regie ervaart in je leven. Meer ruimte om te kiezen…

Ik wens je een leven met ruimte om te kiezen! Voor jezelf om van daaruit te kunnen delen aan anderen!

Lieve groet,
Rianne.

Ps; nieuwe trajecten starten begin september weer!