Je weet wat je hebt, maar niet wat je krijgt… Waar zijn we aan begonnen? We hebben het toch zo goed? Zo’n fijne plek… Moeten we niet gewoon tevreden zijn met wat we hebben? Herken je ze? Die vragen in je hoofd die je zo aan het twijfelen kunnen brengen? Vandaag neem ik je een klein stukje mee op mijn, op onze persoonlijke weg daarin…

Het is iets meer dan twee maanden geleden. Begin november. Lang hebben we getwijfeld of we ons wel zouden inschrijven voor een bouwkavel. Durven we de stap te zetten? Is het wel de bedoeling? We hebben veel gepraat, nagedacht, maar vooral ook gebeden. Dan was er een moment waarop we enthousiast werden en er voor wilde gaan en het volgende moment overviel ‘angst’ ons. Moeten we dit wel willen? En toch?? Het liet ons ook niet los. In gebed maakten we de keuze om het inschrijfformulier in te vullen en weg te brengen. ‘Heer als dit Uw wil is laat het dan zo mogen zijn dat we een bouwkavel krijgen toegewezen en wanneer het niet Uw wil is, niet.’ In het vertrouwen dat, wat er ook zou gebeuren, er dan ook rust zou komen, omdat we dan wisten dat het goed zou zijn.

Op dinsdagavond 16 november (terwijl ik in klad een blog schreven over psalm 127: Als de HEERE het huis niet bouwt… (hoe toepasselijk) kwam het telefoontje. Er was geloot en ons formulier kwam er als eerste uit. Vanaf dat moment is alles in een stroomversnelling terecht gekomen. Alles regelen voor de hypotheek aan de ene kant en de verkoop van ons eigen huis aan de andere kant. En woensdagochtend was het zover, dat ik naar de makelaar ging om de voorlopige koopovereenkomst van ons huis te gaan tekenen. Wat is er veel gebeurd in die twee maanden…

Op de dag dat we het voorlopige koopcontract voor de bouwkavel zouden gaan tekenen was er ook spanning en veel onrust. Zou het wel echt van God zijn? Willen we niet zelf teveel? Misschien komt de onrust juist wel van God om ons iets duidelijk te maken. Ik vroeg enkele vriendinnen die dag mee te bidden voor ons en gaandeweg de dag kwam er rust en konden we vanuit die rust onze handtekeningen zetten.

Ik leer steeds meer en meer, met vallen en opstaan, dat wanneer wij gehoorzaam willen gaan juist dan ook de boze er naast staat om ons er vandaan te houden. Hij weet ook wel dat als God de ruimte krijgt, hij het niet kan stoppen en dus hebben we het nodig dat God ons door Zijn Heilige Geest onderscheidingsvermogen geeft.

En de mensen om ons heen? De één noemt het een kans, de volgende vraagt zich af waar we aan beginnen, weer een ander moedigt ons aan of stelt ons juist de vraag of we dit wel moeten willen en sommigen noemen het zelfs ‘dapper’. Nou, lieve mensen, één ding kan ik je vertellen. Wij voelen ons niet dapper. Als we niet geloofde dat God deze deur voor ons heeft geopend hadden we de achterliggende maanden de deur al meerdere keren keihard dichtgesmeten.

Toen we, ruim 15 jaar geleden, gingen kijken bij ‘ons’ huis herinner ik me dat ik heb gebeden: ‘Als dit huis ‘goed voelt’ laat dat dan de bevestiging zijn dat we in Kerkwijk mogen gaan wonen en ons gaan settelen’. Zo concreet bidden voelde voor mij als ‘brutaal’, dat zal toch een innerlijke overtuiging zijn geweest, maar door de jaren heen hebben we mogen ervaren dat God onze weg geleid heeft en Hij leerde ons dwars door verschillende hoogte- en dieptepunten heen om VAST TE HOUDEN aan Hem en LOS TE LATEN wat van ons is en was en het bracht ons op plekken waar we nooit hadden verwacht te zullen staan.

We hebben een heerlijk huis en genieten van de plek waar we (nog) wonen, maar het verlangen groeit om een plek te hebben van waaruit we (nog meer) kunnen en mogen gaan delen. Mijn persoonlijke verlangen is dat m’n praktijk mag gaan groeien, maar voor dit moment maakt het niet uit. Wij weten nog niet hoe de plek precies zal worden en op welke manier God daar een plan mee heeft, maar dat hoeft ook niet. Hij is erbij en gaat voor ons uit. We mogen ons VASTHOUDEN aan dat wat Hij belooft en gaan, stap voor stap en dag voor dag. Want Hij belooft dat alles zal meewerken ten goede voor wie op Hem vertrouwen (Rom 8) zelfs als dat gaat via een andere weg dan wij hopen of verwachten.

Toen de fotograaf kwam om foto’s te maken voor de verkoop had ik echt kriebels in m’n buik. Het gaat toch echt gebeuren. Achteraf liet hij me de foto’s ook meteen zien en ik dacht: ‘Wat een gaaf huis hebben we. Ziet er zo goed uit’ en ik realiseerde me dat het niet per sé ons huis is wat zo mooi is, maar dat het ons THUIS is.

Weer een stap in het LOSLATEN, maar als straks de nieuwe plek ontstaat, onze spullen erheen gaan en belangrijker nog, wij dáár als gezin zullen zijn zal dát ons THUIS zijn. En ik hoop en bid dat de nieuwe bewoners dan van ons huis ook hun thuis mogen maken.

Worstel jij ook met keuzes? Over relaties, werk, studie of andere dingen? Ik wil je aanmoedigen om het in gebed te brengen bij God en vol verwachting uit te zien naar wat Hij kan en wil doen in jouw persoonlijke leven.

Heb je hulp nodig om te ontdekken wat jouw persoonlijkheidsterkten en ontwikkeldoelen zijn? Waar jouw passie ligt? Om op basis daarvan, biddend, een keuze te kunnen/mogen maken? Dan help ik je graag op weg. Meld je dan aan via m’n website voor een kennismakings- / intakegesprek en we gaan samen op zoek.

Ik wens jou een leven gevuld en geleid door onze Hemelse Vader, Die van je houdt en Die alles wat je doet allang met welbehagen aanziet (Prediker 9:7).

Een goed en gezegend weekend. Shalom!

Lieve groet,

Rianne.