Vandaag moet ik toch even iets ‘opbiechten’. Soms klinken dingen zo mooi en eenvoudig…
Daar zat ik dan. Afgelopen donderdagavond… Na een dag werken en in een week waarin ik veel persoonlijke verhalen had gehoord. Veel verhalen met pijn, verlies, teleurstellingen…
Die nacht daarvoor had ik ook niet lekker geslapen. Woensdagavond had ik GEEN REKENING GEHOUDEN MET M’N GRENS. M’n batterij was leeg en toch ging ik naar de huisgroep. Daar mocht ik lieve mensen ontmoeten en hun verhalen horen… Zo mooi als we onze verhalen kunnen en mogen delen en mogen luisteren, samen bidden, bemoedigen. Maar als mijn hoofd vol is kan ik het er eigenlijk niet bij hebben. Als ik thuis kom WIL IK HET LIEFST HUILEN…
‘Mijn hart is in beroering’. Die donderdagavond. Ik weet niets anders te doen dan m’n schrijfboekje en m’n bijbel te pakken.
Ik schrijf, bid, lees, zoek, schrijf, bid, zoek, bid, schrijf…
En ik kom weer terug bij Johannes. Wat wilde Jezus nou ook alweer zeggen, zo vlak voor Zijn sterven?
‘Laat uw hart niet in beroering raken. Mijn vrede geef Ik u. Wees niet bevreesd.’ Ik begin te schrijven en hoor opeens de deur van de schuur. Is daar m’n man al? Morgen maar uitwerken en posten…
Enkele uren heb ik daar gezeten, maar IK VOND RUST EN VREDE IN DE CHAOS IN M’N HOOFD en ervaar VERNIEUWDE RUIMTE in m’n hoofd. Jezus doet wat Hij belooft! Mijn vrede geef Ik u. Ik leg m’n notitieboekje en bijbel weg. Voordat ik m’n telefoon in de la leg nog even m’n app checken…
En pfft… vrede weg. ALS EEN ZEEPBEL SPAT HET UIT ELKAAR! Eén appje en m’n hart is weer in beroering…
We kletsen nog even, drinken wat en gaan naar bed. En m’n hoofd?
Wat als…? Hoe zou dan…? Dat zal toch niet gebeuren?
En weer bid ik, maar ik wil ook graag gaan slapen! Morgen weer een (fantastische) dag met ontmoetingen voor de boeg…
‘Mijn vrede geef ik u’, ik adem diep in.
‘En ik laat los…’, ik adem diep uit.
‘Laat je hart niet in beroering raken’, ik adem diep in.
‘En ik laat los…’, ik adem diep uit.
Zeker een kwartier lig ik zo en als m’n gedachten het proberen over te nemen adem ik opnieuw diep in ‘Mijn vrede geef ik u’…
…en dan wordt ik wakker. De wekker gaat bijna. Ik heb heerlijk geslapen!
Jezus belooft: Mijn vrede geef ik u, maar wat kost dat soms (of meestal) strijd en zoeken.
Niemand heeft gezegd dat het makkelijk zou zijn… Maar wanneer ik het zelf wel denk te weten, geen rekening houd met m’n grenzen, dan ben ik veel vatbaarder en ziet de boze kans Zijn vrede weg te roven… Jezus wil Zijn vrede geven, maar er staat er altijd één om de hoek, om jou en mij van Zijn vrede te beroven. In Jezus BEN ik veilig! En dat weet de boze ook, maar wat hij kan doen, zal hij ook proberen…
Zo, dat is eruit. Soms klink het zo mooi en zo eenvoudig…
Lieve groet,
Rianne
