Ben ik moeder?
Of zelfs een uitgeputte moeder?
Ben ik juf?
Ben ik echtgenoot?
Ben ik dochter of zus?
Misschien ben je het allemaal, maar wie jij bent, jouw identiteit, ligt niet in wat je doet.
Niet in de verschillende rollen die je hebt, maar je identiteit ligt in wie je bent!
In de eerste plaats ben je de geliefde dochter van onze Hemelse Vader en dat is geloof en misschien vraag jij je wel af: ‘Maar wie ben ik dan?’
Ik voel me niet geliefd!
Hoe je daarmee aan de slag kunt gaan en welke stappen je daarvoor kunt zetten vertel ik je in deze ‘blog voor jou’.

Wie jij bent ligt wel opgeslagen in hoe Hij je heeft bedoeld. Hij heeft je geschapen met precisie, met een plan voor je leven en om dat te ontdekken is het nodig dat je gaat ontdekken wie je bent.
Hoe ben je gevormd?
Wat zijn je kwaliteiten en ontwikkelpunten?
Wanneer jij dichter bij je hart komt, kom je ook dichter bij Zijn Vaderhart, omdat je dichter komt bij hoe Hij je bedoeld heeft.

Mijn persoonlijke ontdekking.
Juist in de periode van ziek zijn, van niet kunnen wat ik wilde, ontdekte ik hoezeer ik mijn identiteit had laten afhangen van wat ik doe of juist niet doe. Zeker in de periode dat ik thuis zat leek het alsof ik werd meegezogen in een bodemloze put. Ik maakte niks mee, deed (bijna) niks meer en had dus ook weinig te vertellen ’s avonds als mijn man thuis kwam. Ik werd meegezogen door zelfmedelijden, maar daar aan het einde van mijn krachten begon God te werken. Het enige wat ik kon en deed was liederen luisteren en als ik nu de mijn speellijst terugluister van die periode kan ik alleen maar constateren hoe diep ik zat. Liederen die toen de taal van mijn hart spraken en die ik nu helemaal niet meer kan voelen. Maar in die diepte leerde ik Zijn liefde kennen en mocht ik in kleine stapjes gaan kijken hoe Hij naar mij kijkt. In de Reis naar je hart vertel ik daar meer over. Juist het kunnen/durven aanvaarden dat ik geliefd ben, is het begin geweest van mijn verandering. Was die verandering makkelijk? Zeker niet! Ik had een hele lange weg te gaan en moet me ook nu nog regelmatig herinneren aan de waarheden die God me in die periode liet zien.

Hoe verder?
Toen ik eenmaal durfde te aanvaarden dat ik geliefd ben kon en mocht ik ook steeds meer van mezelf laten zien en aan God toevertrouwen. Al mijn vragen, mijn worstelingen, mijn boosheid, mijn verdriet. Het mocht er hoe langer hoe meer zijn. Ruimte geven aan die emoties is écht de eerste en belangrijkste stap, maar dat is niet makkelijk. Daaraan vooraf gaat het loslaten van je eigen overtuigingen, van hoe je al die tijd naar jezelf en naar God hebt gekeken. Dat ontdekte ik pas toen ik durfde kijken naar hoe ik geworden ben wie ik ben. Welke omstandigheden, welke gebeurtenissen en welke overtuigingen hebben mij gevormd? En zijn die allemaal wel helpend geweest? Kwamen ze tegemoet aan mijn behoeften  en waar dat niet het geval was, op welke manier ben ik dat gaan compenseren? Gelukkig heb ik een fijne kinder- en jeugdtijd gehad en heb ik vooral goede herinneringen, maar er zijn ook best wat momenten geweest waarop ik me niet gezien/gehoord voelde en die momenten hebben me meer getekend dan ik zelf door had. Juist daardoor ben ik keihard gaan werken om het tegendeel te bewijzen (misschien wel vooral aan mezelf). Dat is op zich al een proces van loslaten, rouwen, gaan zien wat wél kan en een ‘nieuw’ leven op te bouwen.

Het effect?
Nu ik dat durf te erkennen merk ik op wanneer bepaalde omstandigheden mij triggeren om opnieuw in die valkuil te stappen, waardoor ik bewust kan kiezen om er anders mee om te gaan. Waardoor ik bewuster aan kan geven wat m’n behoeften is en dit ook aan te geven bij de mensen om me heen. Ik heb leren luisteren (en leer nog steeds bij, maar de basis is toen gelegd) naar mezelf en me daaraan aan te passen. M’n energietekort was niet verdwenen, m’n ziek zijn niet opgelost, maar ik leerde blij te zijn om dat wat wel lukte en minder aandacht te besteden aan wat niet (meer) lukte. Ik begon te danken voor de kleine dingen en ben daar tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Dwars door de pijn, de strijd en de kwetsbaarheid heen kon ik m’n angst en zelfmedelijden loslaten en werd ik een dankbaarder persoon. Die dankbaarheid vernieuwde mijn levensvreugde wat steeds minder afhankelijk werd van de omstandigheden.

Niet de genezing is het grootste wonder…
Joni Eareckson Tada schrijft in haar boek (een aanrader voor wie worstelt met ziekte): ‘Bidden bij Bethesda’, dat niet de genezing het grootste wonder is, maar de vrede die alle verstand te boven gaat. En dat is alleen verkrijgbaar bij Jezus, Die voor jou en mij stierf. Eerst kon en wilde ik dat niet geloven, want ik wilde zo graag beter worden en m’n hart schreeuwde het uit: ‘Is het dan echt teveel gevraagd dat ik gewoon voor onze kinderen wil kunnen zorgen?’ en toch zie en geloof ik dat dit inderdaad het grootste wonder is, wat ook mij is overkomen!

Verlang jij er ook zo naar om gezien/gehoord te worden?
Om te kunnen zijn wie je bent?
Waar jij ook zit in jouw proces:
– midden in de pijn, de boosheid, het worstelen, jouw eenzame stille strijd óf
– probeer je al kleine stapjes te zetten, maar weet je niet waar te beginnen of stap je steeds in dezelfde valkuilen?

Ik loop graag met je mee en help je op weg om meer grip te krijgen op je leven en met meer zelfvertrouwen en energie een ‘nieuw’ leven op te bouwen, ondanks de omstandigheden. Door God te betrekken in die proces geloof ik dat Hij kan en wil werken, ook in jouw leven, want Hij heeft jou op het oog.

Gun jij het jezelf?

Dan zie ik je snel in mijn praktijk en gaan we samen aan de slag met het basistraject: ‘Leven vanuit vertrouwen’.

Lieve groet,
Rianne